سارا خادمیان - گروه کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر

در سال های اخیر انواع مدل ها به منظور ارزیابی زیرسامانه های مدیریت پسماند شهر تهران و انتخاب گزینه برتر مدیریت پسماند مورد بررسی و استفاده قرار گرفته اند. ولی همچنان معضل دفع نهایی پسماند شهر تهران از مسایل مهم مرتبط با مدیریت محیط زیستی این کلان شهر می باشد. با افزایش جمعیت و صنعتی شدن شهرها، روند تولید پسماند همواره رو به افزایش است. برای رفع مشکلات ناشی از افزایش زباله یا پسماند، سازمانی تحت عنوان سازمان مدیریت پسماند شکل گرفت. به طور کلی به مجموعه قوانین مربوط به تولید، ذخیره، جمع آوری، حمل و نقل، پردازش و دفع پسماند که مطابق با اصول زیست محیطی و بهداشت عمومی است، مدیریت پسماند می گویند. هدف این مقاله برنامه ریزی مدیریت پسماند پارکهای درون شهری می باشد. نتایج نشان می دهد افزایش سطح آگاهی اجتماعی و شناخت بیشتر از مسایل بهداشتی و محیط زیست، کاهش ذخایر مواد اولیه و کمبود انرژی در کنار افزایش تقاضا و گسترش شهرنشینی، برنامه ریزان شهری را به سمت یافتن راهی برای مدیریت بهینه پسماند شهری هدایت می کند، اما دستیابی به چنین برنامه ای نیازمند یک دید همه جانبه و کلی نگر به تمامی عوامل موثر بر مدیریت پسماند شهری است. در این میان ترکیب پسماند نقش پررنگی در انتخاب روش مدیریت پسماند ایفا می کند که با بررسی عواملی مانند فرهنگ و سبک زندگی و توان اقتصادی و سطح توسعه شهری، باید روش و شیوه مناسبی را برای بهبود وضعیت مدیریت پسماند در کلانشهرها دنبال کرد. با توجه به درصد غالب مواد آلی در ترکیب پسماند کلانشهرها، استفاده از روش های نوین با بهره گیری از ساختارهای زیست محیطی مانند تولید کمپوست یک روش مناسب و اقتصادی برای دفع پسماندهای آلی شهری به نظر می رسد. همچنین با فعال کردن بخش خصوصی در این قسمت با احداث کارخانه های تولید کمپوست و جمع آوری و تفکیک مواد آلی علاوه بر بهبود وضعیت مدیریت پسماند، در ایجاد اشتغال نیز می توان گام مثبتی برداشت.

واژه کلیدی: پارکها، پسماند، شهرداری