رتبه بندی استانهای کشور در سال ۱۴۰۰ بر مبنای شاخص های عمده نیروی کار (نرخ بیکاری، نرخ مشارکت اقتصادی و نسبت اشتغال) و شاخص نرخ تورم، با استفاده از روش های تاپسیس و وایکور

امروزه برنامه ریزان و تصمیم سازان کشورها در پی ارزیابی سریع و دقیق تصمیم ها و سیاست های خود هستند. این سرعت و دقت تا جایی اهمیت دارد که بتواند زمان لازم را برای اجرای تغییرات و تعدیل های احتمالی الگوها و برنامه ریزی ها فراهم آورده و از هدر رفتن منابع و فرصت ها جلوگیری نماید. برای ارزیابی دقیق وضعیت اقتصادی کشور در دوره های مختلف ، شاخص های معتبر و داده های موثق لازم است . تحلیل درست وبی طرفانه این داده ها با در نظر گرفتن شرایط و اقتضائات حاکم بر هردوره، می تواند مبنای مناسبی را برای قضاوت درباره میزان موفقیت نسبی اقتصاد کشور در هر دوره فراهم کند. بیکاری و تورم دو عارضه ی مزمن اقتصاد در ایران هستند. لذا بررسی دقیق و کارشناسانه ی وضعیت تورم، اشتغال و بیکاری در پیشبرد اهداف راهبردی توسعه ، از اهمیت ویژه ای برخوردار است . در این پژوهش به منظور انجام یک ارزیابی دقیق و همه جانبه ، در ابتدا به تشریح مدلهای برنامه ریزی چند معیاره از جمله مدل تاپسیس و وایکور پرداخته می شود. سپس ضمن وزندهی شاخص های مورد استفاده ی مدل به روشهای مختلف از جمله روش آنتروپی شانون و روش AHP، استان های کشور بر مبنای شاخص های عمده نیروی کار و نرخ تورم در سال ۱۴۰۰ رتبه بندی می شوند. در پایان نیز نتایج رتبه بندی با رتبه بندی استان ها بر اساس شاخص فلاکت اوکان مقایسه و ارزیابی می شود.

Keywords:

نرخ تورم , نرخ بیکاری , نرخ مشارکت اقتصادی , نسبت اشتغال , روش AHP , روش آنتروپی شانون , روش تاپسیس , روش وایکور , شاخص فلاکت اوکان