اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر نگرانی، اضطراب و عدم تحمل بلاتکلیفی زنان مبتلا به اضطراب کووید-۱۹

مقدمه: از زمان همه گیری کووید-۱۹، مطالعات متعدد افزایش مشکلات مرتبط با نگرانی و اضطراب را نشان می دهند. بر اساس نتایج پژوهش ها، زنان بیش از مردان در معرض نگرانی و اضطراب ناشی از شیوع این بیماری قرار دارند. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر نگرانی، اضطراب و عدم تحمل بلاتکلیفی زنان مبتلا به اضطراب کووید-۱۹ بود. مواد و روش ها: طرح این پژوهش از نوع آزمایشی تک موردی با خط پایه چندگانه و سنجش مداوم و پیگیری سه ماهه بود. سه بیمار زن به صورت هدفمند و بر اساس ملاک های تعیین شده برای ورود به پژوهش از جامعه آماری مدنظر انتخاب شدند و بر اساس دستورالعمل رفتاردرمانی دیالکتیکی تحت درمان قرار گرفتند. این افراد با تکمیل مقیاس اضطراب کرونا، پرسش نامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا و مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی ارزیابی گردیدند. داده ها به روش ترسیمی، درصد بهبودی و شاخص تغییر پایا تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: بهبودی کل شرکت کنندگان پس از مرحله درمان (پیگیری) در متغیر نگرانی ۲۵ درصد (۳۴ درصد)، در متغیر اضطراب کرونا ۵۶ درصد (۵۷ درصد) و در متغیر عدم تحمل بلاتکلیفی ۴۹ درصد (۵۲ درصد) بود که از نظر آماری در سطح اطمینان ۹۵ درصد معنی دار است. نتایج نشان می دهند که بهبودی نگرانی و عدم تحمل بلاتکلیفی شرکت کنندگان در پیگیری سه ماهه افزایش داشته و بهبودی اضطراب کرونای آنان تثبیت شده است. بحث و نتیجه گیری: به طورکلی، رفتاردرمانی دیالکتیکی در بهبود نگرانی و اضطراب و عدم تحمل بلاتکلیفی زنان مبتلا به اضطراب کووید-۱۹ موثر است.  

Keywords:

COVID-۱۹ , COVID-۱۹-induced anxiety , Dialectical behavior therapy , Intolerance of uncertainty , Worry , اضطراب کرونا , نگرانی , رفتار درمانی دیالکتیکی , عدم تحمل بلاتکلیفی , کووید-۱۹