رضا جلیلی - دانشجوی دوره دکتری دانشگاه ادیان و مذاهب قم؛

در این نوشتار به تحلیل و مقایسه انتقادی یکی از مولفه های معنویت گرائی جدید و تعالیم مولوی(وحی دل) پرداخته ایم. در دوران پست مدرن معنویتگرائی به عنوان گفتمان رقیب ادیان سنتی و علم گرائی از مولفه ها و عناصر گوناگون برخوردار است.» گردش به درون« یکی از مولفه های محوری معنویتگرائی است که پیامد آن خود الوهیتی انسان مدرن است؛ معنویتگرائی بر این باور است که انسان با تغییر زیست معنوی و چرخش از عالم بیرون و تمرکز بر درون خود، میتواند تمام حقیقت را دریافت کند بدون اینکه به عالم بیرون از انسان اصالت دهد. ظاهرا این انگاره با برخی از آموزه های عرفان اسلامی، به ویژه برخی تعالیم مولوی مشترک به نظر میرسد. برخی از دگراندیشان با توجه به انتشار گسترده آثار این شاعر عارف در غرب، بدون در نظر گرفتن زمینه های پیدایش معنویت گرائی و دلالتهای کلامی آن، سعی دارند از ظن خود یار جلال الدین شوند و چهره ای جدیدی اما ناهمخوانا با تعالیمش از وی بسازند. بر این پایه، به مقایسه و تحلیل این موضوع خاص از منظرمولوی و معنویت گرائی پرداخته و چنین نتیجه گیری شده است که اصل موضوع مشترک است اما پیامدها و دلالتهای الهیاتی عرفانی آن با جهانبینی عرفانی مولوی ناسازگار است.

مولوی، معنویت گرائی جدید، عرفان، خود-الوهیتی، وحی دل.