امید ایزدی - دانشکده مهندسی مواد واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی
عبدالله افشار - دانشکده مهندسی علم مواد دانشگاه صنعتی شریف

بیو مواد فلزی نظیر فولاد زنگ نزن 316L به دلیل استحکام و مقاومت به خوردگی بالا کاربرد فراوانی در ایمپلنت ها دارند اما زیست سازگاری خوبی ندارد و تلاش شده است که این مشکل توسط پوشش دهی بیوسرامیک با زیست سازگاری مناسب ، مانند هیدروکسی آپاتیت بر طرف شود. یکی از پارامترهای مهم در پوشش دهی سرامیک ها چسبندگی مناسب آنها به زیر لایه می باشد. در این پژوهش دهی از روش سل-ژل استفاده گردید سپس اثر روش های مختلف آماده سازی سطح مانند اچ کردن ، خیساندن در محلول سود، روئین کردن، آیینه ای کردن سطح توسط پولیش ، سنباده زنی سطح با اندازه 1000 و سندبلاست کردن بر استحکام چسبندگی پوشش های ایجاد شده با ضخامت های مختلف که در دمای ثابت 450 درجه سانتیگراد آنیل شده اند مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که حداکثر استحکام چسبندگی (37 مگا پاسکال) در آماده سازی سطح به روش سندبلاست با ضخامت پوشش 14 میکرون ، بدست می آید.

پوشش ، هیدروکسی آپاتیت ، سل-ژل ، فولاد زنگ نزن 316L ، آماده سازی سطح