شهرام پاشائی - کارشناسی ارشد امور فرهنگی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

در طول تاریخ استفاده از گیاه مسیر تکاملی و اشتقاق علمی گسترده ای داشته است. در این راستا از زمان مهاجرت قوم ماد به فلات ایران، مردم این سرزمین همواره در توسعه فضای سبز و کاشت گیاهان کوشا بوده اند به طوری که روزگاری ایران به نام کشور گل وبلبل شهرت داشت. تامین نیازهای امروزی انسان ها در چارچوبی منطقی و عادلانه، بشر را به پیروی از اصول توسعه پایدار رهنمون می سازد. اصال تبخشی و حفظ هویت شهری، یکی از شاخص های مهم زندگی از دیدگاه توسعه پایدار است. در این بین فضای سبز شهری به عنوان بخش جاندار محیط شهری مکمل بخش بی جان شهر، یعنی ساختار کالبدی شهر، می باشد. امروزه جامعه شناسان، روانشناسان و پزشکان بر این باورند علاوه بر تامین بهداشت جو و محیط مکان های مسکونی، نقش مثبتی در سلامتی شهروندان، بر عهده دارند که از مهمترین آن می توان به تاثیرات آن بر زندگی شهروندان می باشد که روزانه ساعاتی را برای گذراندن اوقات فراغت خود در این گونه فضا ها می گذرانند. فضاهای سبز شهری، بخشی از فضاهای وسیع با محدوده عملکردی شهر است که به منظور ایجاد تنوع و زیبایی، افزایش کیفیت زیستی، تامین رفاه انسانی و ارائه خدمات ویژه به شهروندان انتخاب شده است و با انواع پوشش های گیاهی بومی و غیربومی، تحت نظارت و مدیریت انسان شهری قرار دارد. مراکز فضای سبز به عنوان فضاهای عمومی و فراغتی در شهر می توانند فضاهایی لذت بخش را بوجود آورند که در عین ارایه تسهیلات شهری به عنوان مکانهایی جهت ایجاد آرامش، سرگرمی و گردش، بهبود و ایجاد تعاملات اجتماعی، فراهم آوردن زمینه معاشرت، فضایی جهت انجام ملاقات های محله ای، گذران اوقات فراغت و مشارکت شهروندان و بهبود حیات اجتماعی شهر ایفای نقش کنند.

واژه کلیدی: توسعه، تعاملات اجتماعی