علی گلستانی - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری(بهسازی و نوسازی)، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام

گردشگری, به عنوان یکی از بزرگ ترین بخش های اقتصادی بسیاری از کشورها ازجمله ایران, می تواند راهی برای رهایی از وابستگی به درآمدهای نفتی, خروج از اقتصاد تک محصولی و کاهش بیکاری باشد. گردشگران تجربیات و دانش نو را از تعامل با دیگر فرهنگها، مناطق و کشورها کسب می کنند و اهمیت نگهداری از محیط را درک می کنند و مناسباتشان با یکدیگر را بهبود می بخشند؛ در این فرایند روابط صلح جویانه در میان مردم گسترش می یابد. ارتباطات فرد به فرد، که به وسیله تجارت و خدمات ایجاد شده، منجر به افزایش ثروت و ایجاد طبقه متوسط آگاه می شود. بنابراین، گردشگری در هردو سطح خرد و کلان می تواند به مثابه کاتالیزوری برای گسترش روابط صلح آمیز عمل کند یا همچنین با ارائه ی نقش در سیاست های ملی و بین المللی به عنوان نیرویی مثبت برای کاهش تنش ها و سوءتفاهمات مورد توجه قرار گیرد. هدف مقاله حاضر راهکارهای توسعه گردشگری در راستای بازآفرینی شهری با مطالعه اسنادی می باشد. در نتیجه می توان گفت باتوجه به نرخ بالای بیکاری در اکثر استانها با تقویت و توسعه زیرساخت های گردشگری و صنایع دستی و هنرهای سنتی برای جذب گردشگر و رونق در تولید انواع محصولات صنایع دستی و هنرهای سنتی، می توان زمینه افزایش اشتغال، کاهش نرخ بیکاری و رونق اقتصادی را فراهم کرد. یکی از اهداف اصلی توسعه کشورها در کاهش بیکاری، ایجاد و توسعه فرصت­های شغلی است. توسعه گردشگری به صورت یک بخش فعال اقتصادی می تواند، موجب بالا رفتن سطح اشتغال و به تبع آن با کاهش بزهکاری و در نهایت افزایش امنیت شود.

واژه کلیدی: گردشگری، کاهش بیکاری، رونق اقتصادی