علیرضا توکلی - دکتری مهندسی آب دانشگاه علوم و تحقیقات تهران و دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران راه و ترابری دانشگاه پیام نور تهران شمال (مدیر پروژه شرکت ماندژسازه)
سلیمه بهادری مقدم - دانشجوی مهندسی معماری دانشگاه توس مشهد (دفتر فنی شرکت ماندژسازه)

آسفالت مخلوطی متشکل از سنگدانه، قیر، افزودنی و فضای خالی میباشد که نقش هر یک در استحکام و طول عمر آسفالت بسیار تاثیرگذار است. در چندین سال گذشته و در جهت بهبود کیفیت آسفالت از سنگدانه های کوهی با درصد شکستگی بالا استفاده ی بیشتری شده است. همچنین با افزایش کیفیت قیرهای تولیدی بالاخص در پالایشگاه نفت پاسارگاد و نفت جی، این بخش از مخلوط نیز به حد زیادی بهبود یافته است. استفاده از افزودنی ها نیز جهت افزایش کیفیت به صورت موردی و پایلوت انجام شده است. تنها حلقه ی مفقوده در این مخلوط، فضای خالیست که به روشهایی غیر از نشریات و ضوابط AASHTO T۲۰۹) و (AASHTO T۲۶۹ محاسبه و در طرح های اختلاط آسفالت قرار میگیرد. هرچند در استاندارد مارشال (AASHTO T۲۶۹) به صراحت روش محاسبه فضای خالی اشاره شده است ولی به جرات میتوان گفت که در هیچ آزمایشگاه مکانیک خاکی در کشور، محاسبات فضای خالی به این روش انجام نمیشود. هدف از این پژوهش مقایسه نتایج ناشی از استفاده یا عدم استفاده از آزمایش رایس در تعیین فضای خالی و در نتیجه کاهش کیفیت و طول عمر آسفالت میباشد.

مخلوط آسفالت، آزمایش رایس، فضای خالی آسفالت، AASHTO T۲۰۹ ، .AASHTO T۲۶۹