عبدالله مرادی - دانش آموخته دکتری روابط بین الملل و دبیر میز گروه امنیت داخلی پژوهشکده امنیت ملی دانشگاه و پژوهشگاه عالی دفاع ملی
فرهاد حمزه - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران عمدتا در تعاملات منطقه ای در خاورمیانه، آسیای مرکزی و قفقاز قرار داشته است، چه اینکه توجه به جهان اسلام و همچنین منافع سرزمینی محور اساسی این سیاست خارجی بوده است. اما ضرورت های توسعه در مناطق فراپیرامونی و همچنین تشکیل قدرت های ملی مبتنی بر الهیات رهایی بخش در آمریکای لاتین باعث گردید، از یک دهه قبل توجه به کشورهای امریکای لاتین به موضوعی جدی در سیاست خارجی بدل شود. اهمیت این منطقه به ویژه به سبب قرار داشتن در حیاط خلوت ایالات متحده و همچنین با گسترش فشارهای کشورهای غربی بر ایران در موضوع هسته ای، دو چندان گردید. در این مقاله تلاش می گردد تا در گام نخست توصیفی جامع از ابعاد حضور ایران در کشورهای منطقه آمریکای لاتین ارائه گردد تا در گام دوم بر آن اساس چارچوبی از  منافع ملی و اهداف استراتژیک کشور را در تعامل به این منطقه مورد بازشناسی قرار گیرد. در گام سوم بایستی تاثیرات این رابطه بر جایگاه ایالات متحده را مورد بررسی قرار گیرد. در نتیجه ظرفیت های منطقه ای و بین المللی منطقه آمریکای لاتین برای تداوم حضور ایران را مورد اشاره قرار خواهد گرفت که به نظر از ضروریات دیپلماسی سیاسی و اقتصادی جمهوری اسلامی است.

ایران, ژئوپلتیک, آمریکای لاتین, ونزوئلا, نفوذ