رحیم بدری گرگری - Educational Sciences, Education Sciences and Psychology, Tabriz University, Iran
غفور احراری - Educational Sciences, Education Sciences and Psychology, Tabriz University, Iran
اسکندر فتحی آذر - Educational Sciences, Education Sciences and Psychology, Tabriz University, Iran
میر محمود میر نسب - Educational Sciences, Education Sciences and Psychology, Tabriz University, Iran

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثرات برنامه مداخله ی یادگیری اجتماعی–هیجانی بر شایستگی های روانی–اجتماعی پیشنهادی کیسل و رضایت از مدرسه ی دانش آموزان پسر پایه پنجم دبستان بود. روش کار: برای این منظور کودکان پایه پنجم به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و در گروه های کنترل (۳۲ نفر) و آزمایش (۳۵ نفر) به صورت شبه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون و در طی ۱۰ جلسه مورد مداخله و آزمون قرار گرفتند. نتیجه مداخله با پرسش نامه شایستگی های اجتماعی–هیجانی و زیر مقیاس رضایت از مدرسه از مقیاس رضایت از زندگی دانش آموزان هیوبنر مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوا) نشان داد که دانش آموزان در خود آگاهی و کنترل خود تفاوت معناداری داشتند، اما در مولفه های دیگر آن یعنی آگاهی اجتماعی، روابط اجتماعی و تصمیم گیری مسئولانه، این تفاوت ها معنادار نبودند. همچنین بررسی رضایت از مدرسه دو گروه با تحلیل کوواریانس (آنکوا) تفاوت معناداری بین گروه های کنترل و آزمایش نشان داد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که برنامه یادگیری اجتماعی–هیجانی می تواند شایستگی ها و رضایت دانش آموزان را بهبود بخشد. بر این اساس مشاوران و متخصصان نظام تعلیم و تربیت باید بر مبنای این یافته ها و با توجه به اهیمت سلامت روانی دانش آموزان و رشد کلی آنان و نیز بهزیستی در مدارس، توجه خود را به این مهارت ها در برنامه های درسی معطوف دارند.

Psycho-social Competencies, Social-Emotional Learning Program, School satisfaction, Elementary students, شایستگی های روانی – اجتماعی, برنامه یادگیری اجتماعی – هیجانی, رضایت از مدرسه, دانش آموزان ابتدایی