سجاد جلیلیان - کارشناس ارشد علوم سیاسی ، کارشناس فرهنگی دانشگاه فرهنگیان پردیس حکیم فردوسی البرز

انقلاب اسلامی ایران را می­توان یکی از مهم ترین پدیده­های قرن بیستم دانست. در روابط سیاسی- اجتماعی جوامع مدرن، نقش­پذیری طبقه متوسط جدید در مشارکت­های سیاسی، فرهنگی جامعه نکته­ای قابل کتمان می­باشد. این طبقه، کانون فعالیت­های سیاسی و فرهنگی در درون جامعه شهری جدید است و این در حالی است که طبقه متوسط جدید به لحاظ جایگاه اجتماعی و اقتصادی بینابینی خود گرفتار حفظ موقعیت و تراکم و انباشت نا­محدود ثروت نیست و به خاطر موقعیت­های شغلی خود بار اصلی انقلاب­ها، تحولات و اصلاحات آن را بر دوش دارد. تلاش رژیم پهلوی برای حفظ نظام سیاسی پدرشاهی نوین خود که عملا با مشارکت طبقات اجتماعی منافات داشت و ورود اکثر کشورهای جهان در عرصه توسعه و نوسازی که موجب برانگیختن احساس جمعی طبقه متوسط جدید در ایران گردید رژیم را با معضلات خاصی مواجه ساخت و عملا حکومت را واداشت تا در برخورد با طبقات اجتماعی سیاست دوگانه­ای اتخاذ نماید و به مهار و کنترل طبقات اجتماعی اقدام نماید.در همین راستا روند نوسازی که در دوران پهلوی دوم تشدید گردید، بی­توجهی به طبقه متوسط جدید در روند عملکرد حزب رستاخیز در بیگانه سازی هرچه بیشتر این طبقه از حکومت و ساختار پدرشاهی نوین قدرت که با ظهور و قدرت­یابی طبقه متوسط جدید مخالف است، بهره­گیری از آموزه­های اسلامی- انقلابی، ناتوانی رژیم در سرکوب اعتراضات و پذیرش نقش رهبری امام خمینی(ره) در این طبقه رامی­توان از اصلی­ترین عوامل تقابل طبقه متوسط با رژیم پهلوی و تاثیر گذاری ایشان در روند شکل­گیری انقلاب اسلامی دانست.

انقلاب اسلامی, پهلوی, طبقه متوسط جدید, امام خمینی(ره)