ماندانا تیشه یار - استادیار روابط بین الملل دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

زمام­داران ویتنامی پس از پایان جنگ داخلی، از دهه ۱۹۷۰ طی حدود چهار دهه کوشیده­اند که روند توسعه و نوسازی دولت در عرصه سیاسی را در این کشور با الگویی که از یکسو شاخصه­های بومی را در خود دارد و از سوی دیگر از الگوهای توسعه سیاسی در کشورهای کمونیستی بهره برده، پیش ببرند. در این پژوهش، کوشش شده تا با بهره­گیری از نظریه­های توسعه سیاسی، به بررسی روندهای پیموده شده در ویتنام، برای دستیابی به توسعه سیاسی در ساختار دولت در این کشور پرداخته شود. پرسش اصلی آن است که با توجه به ویژگی­های فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و تحولات تاریخی در ویتنام، سطح توسعه سیاسی دولت در این کشور تا چه اندازه با شاخص­های نظریه­های کلاسیک توسعه سیاسی که توسط دویچ و مور مطرح شده­اند، مانند نقش کارگزاران، میزان شهرنشینی، سطح سواد، وضعیت اقتصادی، نقش طبقات اجتماعی و عوامل بیرونی همخوانی دارد؟آنچه از این پژوهش به دست آمده، گویای آن است که ویژگی­های تاریخی و فرهنگ سیاسی و اجتماعی جامعه ویتنام، موجب شده که روند توسعه و نوسازی سیاسی دولت در این کشور، موید این نکته باشد که الگوها و سیاست­هایی که در برخی جوامع غربی به شکل­گیری سامانه­های مردم سالار انجامیده­اند، در دیگر جوامع می­توانند زمینه­ساز و ابزار دست دولتمردان برای شکل­دهی به توسعه سیاسی دولت بر پایه رویکردهای اقتدارگرایانه باشند.

حزب دولت, توسعه سیاسی, ویتنام, اقتدارگرایی, مردم سالاری