جعفر حسین آبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی، گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روانشاسی،دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.
ناصر ناستی زایی - دانشیار مدیریت آموزشی، گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روانشاسی،دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی بر امید به تحصیل و احساس تعلق به مدرسه انجام گرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان پسر پایه ششم ابتدایی شهر زهک (استان سیستان و بلوچستان) در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ به حجم ۴۱۳ نفر بودند. نمونه شامل ۳۰ دانش آموز بود که به شیوه نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره و کنترل گمارده شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه های امید به تحصیل (خرمائی و کمری، ۱۳۹۶) احساس تعلق به مدرسه (بری، بتی و وات، ۲۰۰۴) بود که تمام آزمودنی ها در مرحله پیش آزمون آن را تکمیل کردند، سپس برنامه آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی (احمدی و همکاران، ۱۳۹۲) برای گروه آزمایش در هشت جلسه اجرا شد و در نهایت، پس آزمون از تمام گروه های گروه آزمایش و کنترل گرفته شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی هم بر امید به تحصیل و هم بر احساس تعلق دانش آموزان به مدرسه تاثیر مثبت و معناداری دارد  (۰۱/۰>p-value). بنابراین باید آموزش مهارت های ارتباطی بین فردی به عنوان یکی از سرفصل های درسی در راستای ارتقای امید به تحصیل و احساس تعلق دانش آموزان به مدرسه مورد توجه قرار گیرد.

آموزش, مهارت های ارتباطی بین فردی, امید به تحصیل, تعلق به مدرسه, دانش آموزان