مهین باجلان - دانشجوی دکتری روان شناسی عمومی، گروه روان شناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
علی زاده محمدی - دانشیار گروه روان شناسی، پژوهشکده خانواده دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
رضا قربان جهرمی - استادیار گروه روان شناسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان وحدت مدار بر اضطراب مرگ و تاب آوری در بیماران مبتلا به سرطان خون بود. روش: جامعه آماری پژوهش، شامل تمام بیماران مبتلا به سرطان خون  لوسمی  مراجعه کننده به موسسه خیریه مهیار در سال ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹ بودند که از میان آنها ۳۴ بیمار با مراجعه به فرمول حجم نمونه کوهن با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی و همگن­سازی سن، جنس و سابقه درمان در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. داده­ های پژوهش با استفاده از پرسشنامه اضطراب بک (۱۹۸۸)؛ مقیاس اضطراب مرگ تمپلر (۱۹۷۰) و مقیاس تاب آوری کانر دیویدسون (۲۰۰۳) جمع آوری شدند. به منظور انجام مداخله، شرکت کنندگان گروه آزمایش تحت ۸ جلسه درمان وحدت مدار قرار گرفتند. برای تحلیل داده ­ها از روش تحلیل واریانس با اندازه ­گیری مکرر و نرم افزار SPSS-۲۴ استفاده شد. یافته ­ها: داده­ های حاصل بیانگر کاهش نمرات پس آزمون (۸۸/۴±۶۹/۰) و پیگیری (۷۰/۴±۵۸/۰) اضطراب مرگ نسبت به پیش آزمون (۲۹/۱۰±۰۴/۱) و افزایش نمرات پس آزمون (۱۷/۱۶±۲۸/۱) و پیگیری (۳۵/۱۶±۲۲/۱) تاب آوری نسبت به پیش آزمون (۸۸/۸±۳۳/۱) و گروه گواه بود. اثر متقابل زمان*گروه موجب کاهش اضطراب مرگ (۰۰۱/۰=P) و افزایش تاب آوری (۰۰۱/۰=P) نسبت به گروه گواه شد. نتیجه­ گیری: براساس نتایج سودمندی روش و نگرش وحدت­ مدار به زندگی در  کاهش عوارض روان­شناختی سرطان خون در کنار درمان­ های پزشکی برای  افزایش تاب آوری این بیماران و کاهش اضطراب مرگ آنها پیشنهاد می ­شود.

اضطراب, تاب آوری, درمان وحدت مدار, سرطان