حامد کاشانکی - Ph.D. Student of Psychology, University of Tehran
نیما قربانی - استاد روان شناسی دانشکده روان شناسی دانشگاه تهران
جواد حاتمی - Associate Professor of Psychology, University of Tehran

مقدمه: رابطه رفتار جامعه پسند و سلامت روان معمولا با نتایج متناقض همراه شده است. در این پژوهش نشان داده شد جامعه پسندی به عنوان خصیصه­ا ی شخصیتی چگونه با سلامت جسمانی و روانی همراه و در چه صورت به طور ناسالم به کار گرفته می ­شود. روش: پژوهش دربرگیرنده دو مطالعه بود. در مطالعه اول، تعداد ۲۲۰ دانشجوی دانشگاه تهران (مرد:۹۵ و زن: ۱۲۵) پرسشنامه جامعه پسندی بالارد (۱۹۹۲) شفقت خود ریس و همکاران (۲۰۱۱)، بهوشیاری براون و رایان (۲۰۰۳)، سرزندگی رایان و فردریک (۱۹۹۷)، سلامت عمومی گلدبرگ (۱۹۹۷) و چک لیست علائم جسمانی بارتون (۱۹۹۵) را تکمیل کردند. در مطالعه دوم افراد با شفقت خود بالا و پایین در دو موقعیت ترغیب و عدم ترغیب به جامعه پسندی مقایسه شدند و سپس علائم جسمانی آن­ها سنجیده شد. یافته­ها: نتایج همبستگی و تحلیل رگرسیون نشان داد جامعه پسندی با شفقت خود و بهوشیاری رابطه مثبت دارد ولی اگر با شفقت خود و بهوشیاری همراه نشود قادر به پیش بینی سلامت جسمانی و روانی نیست. مقایسه گروه ها نیز نشان داد افراد با شفقت خود بالا در مقایسه با افراد دارای شفقت خود پایین هنگام انجام رفتار موردپسند، علائم منفی جسمانی کمتری  دارند.نتیجه گیری: رفتار جامعه پسند زمانی سازگار است که با فرآیندهای خودتنظیمی مانند بهوشیاری و شفقت همراه شود.

social desirability, Physical and Mental Health, Mindfulness, self-compassion