محسن گل پرور - دانشیار گروه روان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی خوراسگان، ایران.
زهرا جوادیان - کارشناسی ارشد روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی خوراسگان، اصفهان.
زهره اسماعیلیان اردستانی - کارشناسی ارشد گروه روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی خوراسگان، اصفهان.
اکرم احمدی - کارشناسی ارشد گروه روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی خوراسگان، اصفهان.

زمینه و هدف: با توجه به شیوع بالای استرس و ناراحتی ­های هیجانی ناشی از بیماری دیابت و همچنین تاثیر منفی آن بر روی کنترل قند خون در این بیماران؛ تاکنون شیوه­ های مختلفی از مداخله­ های روان­شناختی مورد بررسی قرار گرفته ­اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مداخله گروهی روانی اجتماعی بر شاخص­های بهزیستی جسمی و روانی بیماران دیابتی انجام گردید. روش: کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع دو در مرکز تحقیقات دیابت شهر یزد جامعه آماری پژوهش حاضر بودند که از این تعداد ۸۰  نفر به روش نمونه­ گیری تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه­های بهزیستی روانی WBQ-۱۲، پرسشنامه کیفیت زندگی وابسته به دیابت (ADDQOL۱۹) را تکمیل کرده و سپس برای گرفتن آزمایش خون به آزمایشگاه معرفی شدند. داده­ ها با استفاده از نرم­افزار spss و روش MANOVA تجزیه و تحلیل شد. نتایج: تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که تاثیر مداخله گروهی روانی اجتماعی در بهبود شاخص­های بهزیستی روانی و کیفیت زندگی در مرحله دوم (تفاضل سنجش اول و سوم) بیشتر و معنادارتر از مرحله اول (تفاضل سنجش اول و دوم) بوده است. همچنین میزان HbA۱c در پس آزمون گروه آزمایش کاهش نشان داده بود اما این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه­ گیری: نتایج نشان داد که مداخله گروهی روانی اجتماعی بر بهبود متغیرهای سلامت روانی در بیماران دیابتی تاثیر مثبت دارد و سبب افزایش بهزیستی و کیقیت بهتر زندگی در این بیماران می­ شود. اما تاثیر این مداخله با گذشت زمان مشهودتر م ی­باشد.

Diabetes, Psychosocial, Well-being, Quality of Life