تیلا اصغرزاده منصوری - گروه پژوهش هنر، دانشکده هنر، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران -ایران.
محمد عارف - گروه نمایش، دانشکده هنر، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران -ایران ،(نویسنده مسئول). )m.aref@iauctb.ac.ir
پرناز گودرزپروری - گروه ارتباط تصویری ، دانشکده هنر، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران -ایران.

هدف از پژوهش حاضر کشف رابطه ی بین علامت (به عنوان یک نمونه از صنایع دستی فلزی ایرانی- اسلامی) با هنرهای تجسمی حیطه ی مذهبی در سال های اخیر کشور است. طوق (توغ) از دیرباز یکی از ابزارهای مخصوص عزاداری سیدالشهدا در فرهنگ و تمدن ایرانی اسلامی است. در سده ی نهم و دهم ه.ق شاهد حضور توغ در نگارگری های ایرانی هستیم. و بعدها در دوران پهلوی نیز حضور چشمگیری در نقاشی مکتب سقاخانه به عنوان عنصری از هنر عامیانه مردم ایران داشته است. اما بعد از انقلاب اسلامی ایران بخصوص در سال های اخیر شاهد حضور گسترده علامت در طراحی زیر شاخه های مختلف ارتباط تصویری (همچون پوستر، تصویرسازی، آرم و لوگو و ...) نقاشی، دکوراسیون، طراحی زیورآلات و مد و لباس بوده ایم. پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی سعی دارد به پاسخ سئوالاتی همچون چگونگی حضور علامت در این آثار و معناشناسی صورت های مختلف این علامت ها در ترکیب با دیگر آثار هنرهای تجسمی بپردازد. شیوه جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی بوده و نتیجه ی حاصله نشان می دهد در سال های اخیر علامات عاشورایی علاوه بر کاربرد اصلی خود (ابزار عزاداری) دچار دگرگونی هایی نیز شده و کارکردهای جدیدی به خود گرفته است و در گرافیک مذهبی بارزتر از بقیه موارد خودنمایی می کند. در ضمن یکی از اصلی ترین عناصر طراحی زیورآلات مذهبی با عنوان «پلاک مذهبی» بوده و در کل به عنوان یکی ازنمادهای اصلی هنر شیعی در جهان به شمار می رود.

توغ, علامت عاشورایی, معناشناسی, هنر دینی معاصر ایران, کارکرد نشانه