اصغر زورآبادی - دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران
مجتبی نادری بلداجی - دانشیار گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران
اصغر عابدی - استادیار گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران
امین لطفعلیان دهکردی - استادیار گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران
احسان شهبازی - استادیار گروه اصلاح نباتات و بیوتکنولوژی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران

در این پژوهش، سه روش برداشت چغندرقند شامل نیمه ­مکانیزه، مکانیزه چند ­مرحله­ای و مکانیزه تک مرحله ­ای (کمباین) در استان خراسان ­رضوی (شهرستان جوین) از نظر برخی عوامل فنی مقایسه شدند. میزان مجموع ضایعات محصول شامل طوقه، غده­ های آسیب دیده و غده­ های سالم برداشت نشده با ۱۹۴۴، ۵۴۲، و ۴۵۴ کیلوگرم در هکتار به ترتیب مربوط به روش برداشت مکانیزه چند مرحله ­ای، مکانیزه تک مرحله­ ای و نیمه مکانیزه به دست آمد. بیشترین اثر تراکم بر خاک بر حسب افزایش در شاخص مخروط، در روش مکانیزه تک ­مرحله­ ای و بعد از آن در روش مکانیزه چند مرحله­ ای به­ دست­ آمد. مصرف سوخت در روش برداشت مکانیزه تک مرحله­ ای و روش نیمه مکانیزه به ترتیب برابر با ۲۵ و ۳۳ درصد مصرف سوخت در روش برداشت مکانیزه چند مرحله ­ای حاصل شد. درصد انرژی مصرف شده در روش برداشت مکانیزه تک مرحله ­ای و نیمه مکانیزه به ترتیب ۲۴ و ۳۴ درصد انرژی مصرف شده در روش برداشت مکانیزه چند مرحله ­ای به دست آمد. روش برداشت با کمباین مزیت­ های نسبی بیشتری در مقایسه با دو روش دیگر دارد و تنها محدودیت این روش، ایجاد تراکم بیشتر خاک است که به تمهیدات فنی برای جلوگیری از آن نیاز خواهد داشت.

تراکم خاک, مصرف سوخت, ضایعات چغندرقند