محمد بهمند فیروز - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه حقوق، دانشکده ادبیات وعلوم انسانی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
فیض ا... جعفری - استادیار، گروه حقوق، دانشکده ادبیات وعلوم انسانی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران

دانش پزشکی ، دانش کهنی است . برخی از موضوعات مطرح در آن سابقه تاریخی دارند و برخی دیگر از چالش های آن نوین و با پیشرفتهای فناوری پدید آمده اند . یکی از همین چالش ها که سابقه تاریخی دارد اما امروزه به سبب پیشرفت تکنولوژی و بالارفتن هزینه های درمان ، نمودی بیشتر یافته و تبدیل به چالش بزرگی شده است بیهوده بودن درمان است . بر همین اساس سوالی که مطرح می شود آن است که معیار و مفهوم درمان های بیهوده چیست و مصادیق آن کدام است ؟ از سوی دیگر از آنجایی که به حکم اخلاق پزشکی وهمچنین آموزه های فقهی صاحبان حرف پزشکی می بایست از ارائه خدمات درمانی بیهوده به بیماران خودداری نمایند ، سوالی که مطرحمی گردد آن است که ادله اخلاقی و فقهی امتناع از ارائه خدمات درمانی بیهوده به بیماران کدام است ؟ پژوهش حاضر با روش توصیفیتحلیلی تلاش می کند تا به پرسش های فوق پاسخی مناسب ارائه دهد یافته ها نشان می دهد که از یک سو عبارت درمان های بیهوده را باید زمانی به کار ببریم که انجام هرگونه مداخله درمانی متضمن هیچ گونه نفع و فایده عقلایی برای بیمار نباشد بر همین اساس می توان از جراحی های زیبایی و نیز عمل تغییر جنسیت به عنوان یکی ازمصادیق درمان هی بیهوده نام برد . از سوی دیگر مستنداتی همچون بیمار تلقی نشدن متقاضی درمان های بیهوده و نیز حرمت امور لهویو لعبی از جمله مستندات اخلاقی و فقهی امتناع از ارائه خدمات درمانی به بیمار هستند .

درمان بیهوده ، امتناع از درمان ، جراحی های زیبایی ، تغییر جنسیت