آمایش سرزمینی: ضرورت یکسان سازی گفتمان سیاستی و تدوین یک سند جامع ملی در گام دوم انقلاب اسلامی

در سال های اخیر عبارت آمایش سرزمینی در ادبیات سیاست گذاری کشور به صورت مکرر مورد استفاده قرار گرفته است. این واژه برای اولین بار در سال های پیش از انقلاب اسلامی وارد گفتمان قانون گذاری کشور شده است و در سال های بعد نیز همچنان به عنوان یکی از اصول مهم مدنظر قانون گذاران و سیاست گذاران کشور قرار داشت تا آنجا که در برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی کشور به عنوان یک قانون به دولت وقت تکلیف شد(۱). اما رواج این اصل سیاست گذاری در نظام آموزش عالی خصوصا آموزش عالی سلامت کشور به دنبال تصویب سند آمایش سرزمینی آموزش عالی سلامت در شورای عالی انقلاب فرهنگی بود که بستر مناسبی برای سیاست گذاری تحول و نوآوری در آموزش علوم پزشکی فراهم نمود(۲). به دنبال توسعه این اصل سیاستی سوالی که در ذهن فرهیختگان جامعه در درجه اول طرح می گردد این که واقعیت عملی این مفهوم چیست و انتظار جامعه از آمایش سرزمینی در آموزش عالی چه باید باشد. یا به بیان دیگر مطالبات اجتماعی که قانون گذاران و مجریان قانون را ملزم به پاسخ گویی در قبال پیاده سازی این سیاست می نماید چیست. پاسخ به این سوالات، مستلزم نگاه به این مقوله از زوایای مختلف بوده که در قبال هر زاویه مواردی قابل توجه خواهد بود.

Keywords:

Letter to editor , نامه علمی , یکسان سازی