میزان یادگیری و رضایت مندی دانشجویان پزشکی از ارائه درس روماتولوژی به دو شیوه ی آموزش حضوری و آموزش ترکیبی

مقدمه: در حال حاضر روش تدریس سنتی برای آموزش های همگانی و دانشگاهی کافی به نظر نمی رسد. نارسایی هایی که در آموزش های الکترونیکی برخط محض وجود دارد، این روزها نهادهای آموزشی گوناگون را به سمت رویکرد آموزشی ترکیبی سوق داده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان یادگیری و رضایت مندی دانشجویان رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از دو روش آموزش حضوری و آموزش ترکیبی در درس روماتولوژی انجام شد. روش ها: این پژوهش یک مطالعه ی نیمه تجربی است. جمعیت مطالعه دانشجویان رشته پزشکی دوره مقدماتی در نیمسال دوم ۹۸-۹۷ بودند. تعداد۱۴۰ نفر به روش نمونه گیری به صورت تمام شماری وارد مطالعه شدند و به دو گروه ۷۰ نفری آموزش حضوری و ۷۰ نفری گروه آموزش ترکیبی تقسیم شدند. ابزار رضایت سنجی پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که پس از تایید روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت. میزان یادگیری با استفاده از آزمون چهار گزینه ای پایان ترم بررسی شد. برای مقایسه میانگین گروه ها از آزمون T مستقل استفاده گردید. نتایج: میانگین و انحراف معیار نمره رضایت در گروه به شیوه ترکیبی برابر ۰۴/۱۰±۳۷/۷۲ ( از مجموع۹۰نمره)و میانگین نمره رضایت مندی در گروه آموزش به شیوه حضوری برابر ۹/۹±۸۱/۶۶ بود. اختلاف بین دو گروه معنادار بود (۰۴/۰p< ,۲۹/۳t=). میانگین و انحراف معیارنمره آزمون پایان ترم در گروه آموزش حضوری ۱۳/۴±۷۳/۱۵ و در گروه آموزش ترکیبی ۰۸/۵±۴۹/۱۷ و به طور معناداری بیش تر از گروه آموزش به شیوه حضوری بود (۰۲/۰p< ,۲۴/۲t=). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که میزان رضایت مندی و یادگیری در گروه آموزش به شیوه ترکیبی به طور معنا داری بیش تر از گروه آموزش به شیوه حضوری است. پیشنهاد می گردد با توجه به محاسن رویکرد یادگیری ترکیبی در کسب رضایت و یادگیری فراگیران، از این رویکرد برای طراحی و اجرا فرصت های یاددهی و یادگیری استفاده شود.

Keywords:

Face to face training , In-person training , Combined training , Satisfaction , Learning , Rheumatology , آموزش حضوری , آموزش ترکیبی , رضایت مندی , یادگیری , روماتولوژی , دانشجویان پزشکی