ارزیابی مدل ساختاری رابطه عملکرد خانواده و بدرفتاری والدین با پیشرفت تحصیلی فرزندان: نقش میانجی کفایت اجتماعی و خودکارآمدی تحصیلی

مقدمه: پیشرفت تحصیلی به دلیل پیامد ها و اثرات فردی و اجتماعی، همواره جزء اصلی ترین سازه های مورد توجه بوده است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی مدل ساختاری رابطه عملکرد خانواده و بدرفتاری والدین با پیشرفت تحصیلی فرزندان: نقش میانجی کفایت اجتماعی و خودکارآمدی تحصیلی در سال تحصیلی ۹۵-۹۴ در شهر اصفهان صورت گرفت. روش ها: دراین مطالعه توصیفی همبستگی ۵۴۰ نفر از نوجوانان مقطع دبیرستان شهر اصفهان در سال تحصیلی ۹۵-۹۴ شرکت نمودند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه سنجش خانواده (FAD)، پرسشنامه سنجش بدرفتاری والدین دیمیر(Demare)، پرسشنامه خودکارآمدی مورگان- جینکز(Morgan-Jinks) و مقیاس کفایت اجتماعی فلنر(Fellner) بود. داده ها با استفاده از برنامه نرم افزار lisrel و به روش تحلیل مسیر مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که ضرایب تاثیر عملکرد خانواده بر پیشرفت تحصیلی و خودکار آمدی تاثیر معنادار دارد. تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که کفایت اجتماعی با عملکرد خانواده و بدرفتاری والدین رابطه معناداری دارد، اما در مدل ضرایب پیش ‍ بینی توسط آزمون تحلیل مسیر این ضرایب و تاثیر ها معنادار نشد. همچنین همچنین ضرایب تاثیر عملکرد خانواده با واسطه خودکارآمدی بر پیشرفت تحصیلی، و نیز بدرفتاری والدین بر پیشرفت تحصیلی، بدرفتاری والدین بر خودکار آمدی، بدرفتاری والدین با واسطه خودکارآمدی بر پیشرفت تحصیلی و نیز تاثیر خودکارآمدی بر پیشرفت تحصیلی معنادار بود. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد عملکرد خانواده بر پیشرفت تحصیلی و خودکار آمدی تاثیر دارد و برنامه ریزی برای بهبود این متغیرها جزء ضرورت های نظام آموزشی است. توجه به متغیرهای تاثیر گذار در پیشرفت تحصیلی نوجوانان می تواند زمینه رشدو پیشرفت تحصیلی در دوران آموزش عالی را نیز فراهم سازد.

Keywords:

Academic achievement , Family performance , parental abuse , Social adequacy , Academic self-efficacy , پیشرفت تحصیلی , عملکرد خانواده , بدرفتاری والدین , کفایت اجتماعی , خودکارآمدی تحصیلی