بررسی عوامل اجتماعی موثر بر میزان نشاط در استان خوزستان

نشاط و شادمانی، پدیده­ای اجتماعی است که نظریه­پردازان مختلف با دیدگاه­های متفاوتی به آن نگریسته­اند.  پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان نشاط و عوامل اجتماعی موثر بر آن انجام گرفته است.  جامعه­ی آماری این پژوهش شامل شهروندان استان خوزستان در تابستان ۱۳۹۰ است که ۱۵ تا ۶۵ سال سن دارند.  با توجه به تنوع جامعه­ی آماری و گستردگی استان، نمونه­گیری به صورت چند مرحله­ای انجام شد و بر این اساس حجم نمونه ۹۸۷ نفر انتخاب گردید.  برای سنجش میزان نشاط از پرسشنامه­ی جامع آکسفورد پس از انجام آزمون پایایی استفاده گردید.  نتایج حاکی از آن است که میزان نشاط در بین ۹/۱ درصد از پاسخگویان در حد کم و در مقابل ۵/۱۹ درصد از میزان نشاط بالایی برخوردارند؛ همچنین ۶/۷۸ درصد از پاسخگویان نیز دارای میزان نشاط متوسط هستند.  بنابراین به طور کلی  می­توان گفت که پاسخگویان از میزان نشاط متوسط رو به بالایی برخوردار هستند.  نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چند متغیری نیز نشان می­دهد که احساس آنومی، احساس امنیت، اعتماد اجتماعی، دینداری، احساس محرومیت و سن تاثیر معنی­داری بر میزان نشاط اجتماعی داشته­اند، به نحوی که این ۶ متغیر با توجه به ضرایب β به ترتیب بیشترین تاثیر را بر متغیر وابسته داشته­اند.

Keywords:

: نشاط اجتماعی , احساس آنومی , احساس امنیت , اعتماد اجتماعی , دینداری , احساس محرومیت