بررسی فقهی دعادرمانی برای نازایی

دعا از مهم ترین راه های ارتباطی بین انسان و پروردگار عالم است. بر اساس تعالیم دینی، رفع مشکلات و دفع مضرات، یکی از اساسی ترین کارکرد دعا بیان شده است. فرزندخواهی و میل به بقاء خود در قالب نسل، یک امر فطری و طبیعی در همه انسان هاست؛ اما این خواسته در برخی از مواقع دچار اشکال به هر دلیلی می گردد. «نازایی» و «عقیمی» چه از جانب زن و چه از جانب مرد، یکی از مهم ترین عوامل گسست زندگی مشترک است. هرچند طب مدرن برای این مشکل، راه کارهای زیادی را بیان داشته است و به صورت عملیاتی بدان اقدام نموده است؛ اما «دعادرمانی» برای این مساله، تنها از سوی طب اسلامی ارائه شده است. بر همین اساس، پژوهش هایی صورت گرفته است؛ اما عدم اتقان و عدم تحلیل محتوا، علت اصلی ناکارآمدی این نوع تحقیقات است. این پژوهش به روش فقهی روش متداول در حوزه های علمیه رجحان و مطلوبیت دعادرمانی برای نازایی را بررسی کرده است. بر اساس این پژوهش، مجموعه ای از دستورالعمل ها بر نقش دعا برای رفع نازایی تاکید دارند. استدلال بر پایه ی آیات فرزندخواهی حضرت زکریا(ع) و حضرت ابراهیم(ع) و نیز مجموعه ای از رهنمودهای روایی برای رجحان ندبی دعادرمانی برای نازایی، رهیافت این تحقیق است.

Keywords:

دعا , دعادرمانی , نازایی , عقیمی , طب اسلامی