مریم کریمی - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه های آبی، بخش مهندسی آب، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
کوروش قادری - دانشیار بخش مهندسی آب، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
مجید رحیم پور - دانشیار بخش مهندسی آب، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
محمد مهدی احمدی - دانشیار بخش مهندسی آب دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران

یکی از مهم­ترین دلایل ناپایداری و تخریب پل، آبشستگی موضعی در اطراف پایه و تکیه­ گاه آن­ است. در دهه­ های گذشته روش­ های مختلفی برای مقابله با آبشستگی پیشنهاد شده است که می ­توان آنها را به دو دسته کلی تقسیم کرد: روش­ های تغییر الگوی جریان و روش­ های مقاوم سازی ذرات بستر. استفاده از طوقه یکی از روش­ های موثر اصلاح الگوی جریان در کاهش آبشستگی در اطراف تکیه­ گاه و پایه پل است. در این تحقیق تاثیر چهار اندازه مختلف طول طوقه­ در پنج نسبت استغراق متفاوت بر حفاظت آبشستگی تکیه­ گاه و گروه پایه­ های پل با حضور اجسام شناور مستطیلی بررسی شده است. تمامی آزمایش ­ها در شرایط جریان یکنواخت با آب زلال و تکیه­ گاه، جسم شناور و طوقه­ های مستطیلی و پایه­ های استوانه ­ای با رسوبات غیرچسبنده­ با mm ۹۱/۰= d۵۰ اجرا شده است. نتایج آزمایش ­ها نشان می ­دهد کم­ترین و بیش­ترین درصد کاهش آبشستگی به ترتیب مربوط به طوقه۵/۱ برابر طول تکیه­ گاه در حالت قرار­گیری پنج سانتی­ متری بالای بستر رسوبی (با کاهش ۱۵ درصد در عمق و حجم آبشستگی) و طوقه ۳ برابر طول تکیه­ گاه در حالت قرار­گیری هم­ سطح بستر رسوبی (با کاهش ۷۵ درصد در عمق و حجم آبشستگی) است.

طوقه مستطیلی, تکیه گاه پل, آبشستگی موضعی, آب زلال, کنترل فرسایش