سعید اسکندری - دانشجوی دکتری مهندسی محیط زیست، دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران
علی ترابیان - استاد گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران
غلامرضا نبی بید هندی - استاد گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران
مجید بغدادی - استادیار گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران
بهنوش امین زاده - استادیار گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران

فیلترهای شنی بخش ضروری فرایند های تصفیه متعارف اند. ذرات سیلیس فیلترهای تند شنی در حذف مواد آلی محلول، پتانسیل کمی دارند. با ایجاد پوششی از نانولوله های کربنی روی ذرات سیلیس، نه تنها می توان مشکلات استفاده از نانولوله های کربنی در حالت دوغابی را برطرف کرد، بلکه می توان پتانسیل فیلتر ها را در حذف مواد آلی محلول افزایش داد. در این تحقیق از روش های فیزیکی و شیمیایی برای پوشش نانولوله کربنی روی سیلیس استفاده شده است. بررسی استحکام پوشش نشان می دهد که برخلاف پیوند فیزیکی، پیوند شیمیایی دارای استحکام قوی بین بستر و پوشش است. عکس های میکروسکوپ الکترونی روبشی از بستر سیلیس نشان می دهد نانولوله های کربنی به صورت غیریکنواختی روی ذرات سیلیس پوشش یافته اند. نتایج جذب نشان می دهد با ایجاد پوشش روی سیلیس، میزان حذف هیومیک اسید ها از ۱ درصد سیلیس خام به بیش تر از ۷۰ درصد رسیده است. مطالعات احیا در محیط های قلیایی نشان دهنده شرایط بهینه واجذب در مدت زمان ۳۰ دقیقه و در pH=۱۳ است، به طوری که ظرفیت جذب بعد از ۵ سیکل متوالی احیا در مقادیر مناسبی باقی مانده و به حدود ۴۰ میلی گرم به گرم رسیده است.

سیلیس, فیلتر شنی, مواد آلی, نانو لوله کربنی