پژوهش حاضر باهدف پیش بینی شیوه فرزند پروری بر اساس سلامت روان والدین، کیفیت زندگی و سن فرزندان کمتوان ذهنی (آهسته گام) انجام گرفت. طرح پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری مطالعه حاضر شامل ۲۰۰ نفر از والدین دارای فرزند کم توان ذهنی ۲ تا ۲۰ سال که در مراکز کم توانی ذهنی شهر تهران مشغول به آموزش هستند، بود. نمونه پژوهش حاضر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید. برای جمع آوری داده ها از مقیاس شیوه های فرزند پروری ارجمند نیا (شفا)، پرسشنامه سلامت عمومی و پرسشنامه کیفیت زندگی ایرانی استفاده شد و تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل(همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) به انجام رسید. داده ها در نرم افزار Spss تحلیل شدند. یافته ها نشان دادند که والدین با سلامت روان بالاتر بیشتر با همسر خود در فرزند پروری مشارکت داشتند و نقش فامیل در زندگی آنها بیشتر بود همچنین سلامت روان پیش بینی کننده مولفه های همکاری با همسر و نقش فامیل در فرزند پروری بود. والدین باکیفیت زندگی بهتر، کمتر از روش فرزند پروری خودخواهانه استفاده کرده بودند، و همکاری با همسر و نقش فامیل در فرزند پروری آنها بیشتر بود، همچنین مولفه های روابط اجتماعی و سلامت جسمانی از کیفیت زندگی پیش بینی کننده شیوه فرزند پروری خودخواهانه، سلامت روانشناختی و روابط اجتماعی پیش بینی کننده مولفه همکاری با همسر، و سلامت روانشناختی و شرایط محیطی در پیش بینی مولفه نقش فامیل موثر بودند. همچنین با بالا رفتن سن فرزندان کمتوان ذهنی وابستگی به والدین کاهش یافته و سن پیش بینی کننده وابستگی بود.