نقش فرسودگی شغلی در پیش بینی تعامل والد_کودک در پرستاران

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش فرسودگی شغلی در پیش بینی تعامل والد-کودک در پرستاران بود. روش پژوهش از نوع توصیفی_ همبستگی بود و جامعه آماری آن کلیه پرستاران مرد و زن شاغل در بیمارستان ها در سال های ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ بودند که فرزندانی از طیف سنی ۴ تا ۱۲ سال داشتند. از طریق نمونه گیری در دسترس و زنجیره ای حجم نمونه ای به اندازه ۲۰۰ نفر بدست آمد که از طریق پر کردن پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و مقیاس تعامل والد کودک پیانتا در پژوهش همکاری کردند. برای تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پر کردن پرسشنامه ها، از روش تحلیل همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه گام به گام استفاده شد. نتایج نشان داد که بین نمره کل فرسودگی شغلی با نمره کل تعامل والد کودک رابطه منفی معنی داری وجود دارد (P <۰/۰۱)؛ همچنین، نتایج پژوهش نشان داد بین مولفه های فرسودگی شغلی (خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و فقدان موفقیت فردی) با نمره کل تعامل والد - کودک رابطه منفی معناداری وجود دارد (P <۰/۰۱)؛ علاوه بر این نتایج تحلیل رگرسیونی نشان داد که دو مولفه فرسودگی شغلی (خستگی عاطفی و مسخ شخصیت) بیشترین توان پیش بینی تعامل والد کودک را دارند و از نتایج می توان اینگونه استنباط کرد که فرسودگی شغلی با تعامل والد کودک ضعیف رابطه معناداری دارد.

Keywords:

فرسودگی شغلی , تعامل والد_کودک , پرستاران , کودک