پیش بینی اعتیاد به تلفن هوشمند بر اساس راهبردهای تنظیم هیجان، تاب آوری و ویژگی های جمعیت شناختی نوجوانان

هدف پژوهش حاضر پیش بینی اعتیاد به تلفن هوشمند بر اساس راهبردهای تنظیم هیجان، تاب آوری و ویژگیهای جمعیت شناختی نوجوانان است. این پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه نوجوانان ساکن شهر رشت در سال ۱۴۰۰ تشکیل میدادند. نمونه پژوهش شامل ۳۰۲ نفر بود که از طریق نمونه گیری در دسترس و فراخوان اینترنتی در طرح پژوهش حاضر شرکت کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه اعتیاد به تلفن همراه سواری (۱۳۹۳)، پرسشنامه راهبردهای تنظیم هیجان گراس (۲۰۰۳) و مقیاس تاب آوری واگنیلد (۲۰۰۹) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش رگرسیون لجستیک استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد افرادی که نمرات پایین تری در تاب آوری و تنظیم هیجان کسب نموندهاند، بیشتر در معرض اعتیاد به تلفن همراه قرار دارند. اما بین ویژگیهای جمعیت شناختی در دو گروه افراد با و بدون اعتیاد به تلفن هوشمند تفاوتی یافت نشد. بر اساس این یافته ها میتوان نتیجه گرفت نمرات پایین تنظیم هیجان و تاب آوری میتوانند پیش بینی کننده اعتیاد به تلفن هوشمند در نوجوانان باشد، اما جنسیت، سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال و سابقه ابتلا به کووید-۱۹ نمیتواند پیش بینی کننده آن باشد.

Keywords:

اعتیاد به تلفن هوشمند , تنظیم هیجان , تاب آوری