رابطه خودتنظیمی هیجانی با سبک های حل مساله در بین مادران کودکان اوتیسم

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه خودتنظیمی هیجانی با سبکهای حل مساله در بین مادران کودکان اوتیسم در شهر کرمانشاه در سال ۱۴۰۰ است. صورت گرفته است. با توجه به فرضیه های مورد نظر این تحقیق از روش تحقیق توصیفی همبستگی و با توجه به هدف کاربردی سود جسته است. جامعه پژوهش حاضر شامل همه مادران کودکان اوتیسم شهر کرمانشاه است که از میان آنها تعداد ۳۸۴ نفر به شیوه نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شد. در راستای بررسی فرضیه های پژوهش از پرسشنامه های نسخه کوتاه پرسشنامه پنج عامل بزرگ شخصیت((Neo-FFI ، مقیاس تنظیم شناختی هیجان( گارنفسکی، کراج و اسپین،هوون،(۲۰۰۱ ، پرسشنامه حل مساله هپنز و پترسن (۱۹۹۵) (SPI) استفاده شد اطلاعات بدست آمده ابتدا مورد تحلیل توصیفی و استنباطی و سپس فرضیات با استفاده از نرمافزار SPSS بررسی شدند . نتایج نشان داد رابطه معناداری بین خودتنظیمی هیجانی و سبک های حل مساله وجود دارد و نیز نتایج ضریب همبستگی نشان داد. رابطه معناداری بین سبک های حل مساله با خودتنظیمی هیجانی وجود دارد.

Keywords:

خودتنظیمی هیجانی , سبکهای حل مساله , اوتیسم