پژمان محمدی ده چشمه - (دانشجوی دکتری رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران)
یوسفعلی زیاری - دانشیاردانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری ؛ واحد تهران مرکزی؛ دانشگاه آزاد اسلامی؛تهران؛ایران
علی توکلان - (استادیاررشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران)

ارزیابی شاخص های زیست­پذیری می توانند وضعیت محدوده های مختلف جغرافیایی شهر را به صورت تطبیقی نشان داده، آن ها را از نظر وضعیت امکانات، خدمات و نیز تنگناهای شهری رده­بندی کرده و اولویت بخشند. هدف از پژوهش حاضر اولویت­بندی زیست­پذیری مناطق و محلات شهر شهرکرد می باشد. تحقیق حاضر از لحاظ هدف یک تحقیق کاربردی و از نظر ماهیت یک پژوهش تحقیقی است. جامعه آماری شامل ساکنان شهر شهرکرد به تعداد ۱۶۰۰۰۰ نفر می باشد که تعداد نمونه برابر ۳۸۳ نفر بر اساس فرمول کوکران و به شیوه تصادفی در دسترس تعیین شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه­ای که دارای سه بخش اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی با ۸۵ سوال می باشد که روایی پرسشنامه به شیوه صوری به تایید ۵ تن از اساتید مربوطه رسیده و پایایی آن نیز بر اساس آلفای کرونباخ به میزان ۸۳/۰ تعیین شد. داده های گردآوری شده بر اساس آزمون فریدمن با نرم افزار SPSS۲۲ و نیز نرم افزار GIS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج بیانگر آن بود که منطقه ۱ که اغلب مراکز اداری و خدماتی در آن قرار دارد به لحاظ زیست­پذیری در رتبه نخست و منطقه ۲ در رتبه دوم قرار دارد. همچنین رتبه­بندی محلات مختلف در شهر شهرکرد نشان از آن دارد که محله­هایی که در حاشیه شهر قرار دارند و از مرکز دور بوده و با توجه به جمعیت ناهمگون آن و حاشیه­نشینی، نبود امکانات و خدمات مناسب و.... به لحاظ زیست پذیری در مراتب آخر قرار دارند و محلاتی که در مرکز شهر قرار دارند به لحاظ زیست­پذیری در وضعیت بهتری قرار دارند.

زیست پذیری, مناطق, محلات, مدیریت شهری, شهر شهرکرد