مرتضی فرامرز - کارشناسی رشته معماری (عضو باشگاه پژوهشگران جوان)

چندین دهه است که بنزین و گازو ئیل به عنوان سوختهای اصلی بخش حمل و نقل در بسیاری از کشورها، از جمله ایران مورد استفادهقرار می گیرند . در حالیکه مصرف این سوختها علاوه بر تحمیل هزینه های مستقیم گزاف ناشی از تامین آنها ، موجب انتشار مواد مضرو آلاینده با ترکیبات شیمیایی مختلف می شوند که به نوبه خود باعث ایجاد صدمات زیست محیطی و تحمیل هزینه های غیر مستقیممی گردند. کشورهای مختلف با توجه به ساختار کلی نظام اقتصادی خود، منابع اولیه و امکان دسترسی ارزانتر و ساده تر به انواع سوختها و همچنین شرایط جوی و زیست محیطی و سیاستهای کلان مربوطه، به سیاس تگذاری و تدوین برنامه ها در مساله تامینسوخت در بخش حمل و نقل می پردازند . در این راستا طی سالهای اخیر، گسترش استفاده از سوختهای دیگر بیش از گذشته مدLPG, CNG بخصوص پاک گازی نظیر نظر قرار گرفته است . کشور ایران نیز از این امر مستثنی نبوده و سیاستهای مختلف و حتی بعضا متناقضی را طی سالهای گذشته اعمال نموده است . در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70LPG شمسی سیاستهای مبتنی بر توسعه ظرفیتهای استفاده از در بخش حمل و نقل تدوین و اعمال گردید . در حالیکه طیCNG سالهای اخیر تاکید شدیدی بر استفاده وسیع از سوخت شده است.

بخشحمل و نقل، آلاینده های زیست محیطیLPG گاز مایعCNG گاز طبیعی فشرده