پریسا درخشان مقدم - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی، تهران

این مقاله به بررسی تاریخچه درمانگری در طب هند و اروپایی، ژرمنی و ایرانی بر اساس شواهد زبان شناختی و اساطیری می پردازد. آدالبرت کوهن دانشمند آلمانی درباره طب سنتی ژرمنی و بر اساس کتاب مرزه برگ ژرمنی و مقایسه آن با هندی ودایی (آتهاروودا) درباره به کارگیری طلسم برای مداوای بسیاری از بیماریها مقاله مفصلی عرضه کرد. او بیشتر بیماریهای مداوا شده با طلسم و جادو را  بیماریهای حیوانات می دانست. ضمنا پی برد که آنها تعداد بیماریها را به صورت ارقامی با یکان و دهگان یکسان می شماردند؛ مثلا ۵۵، ۷۷، ۹۹ و ... همچنین علت بیماریها را حلول روح شر در بدن شخص بیمار می پنداشتند. سه دانشمند درباره طب هند و اروپایی مقاله نوشته اند: بنونیست، یان پوول و دومزیل. طبق نظریه بنونیست بر اساس شواهد زبان شناختی در دورانی بسیار قدیم هند و اروپاییان دارای مهارتهایی برای درمان بیماریها بودند و این سنت درمانگری برای شخص درمانگر، توانایی به همراه می آورد. پوول اعتقاد دارد طب هند و اروپایی بیشتر یک پدیده اجتماعی، دینی و اسطوره ای بوده تا یک واقعه علمی و برای بازسازی آن دوران از اساطیر ودایی بهره می جوید. رساله دومزیل بر اساس خویشکاریهای سه گانه سنت هند و اروپایی است. درباره طب در ایران باستان در ادبیات پهلوی و سنت فلسفی -  اخلاقی ایرانی به طور مشروح صحبت شده است. در ایران باستان، سلامت در نتیجه اعتدال امزاج چهارگانه در بدن و بیماری بر  اثر به هم خوردن این اعتدال به وجود می آید. در اوستا سه نوع راه درمان عرضه شده است: ۱- با کارد ، ۲- با گیاهان دارویی و ۳- با کلام جادویی (مانتره). در زادسپرم و بندهشن نیز به طور مفصل درباره سلامت مزدیسنان و چگونگی تایید پزشک برای درمانگری بحث شده است. همچنین آناتومی بدن در این آثار تشریح می شود.

زبان شناسی تاریخی, هند و اروپایی, ژرمنی, ایرانی, هندی, ودایی, زبان شناسی تطبیقی