الهه کمری - دانشگاه علامه طباطبائی

تحقیقات نشان داده است که کودکان مبتلا به آسیب ویژه زبانی ازنظر توانایی های شناختی غیرکلامی با کودکان مبتلا به آسیب غیرویژه زبانی تفاوت دارند. با این حال، در رابطه با تفاوت های این دو گروه برحسب ویژگی های زبانی هنوز توافقی حاصل نشده است. هدف از انجام پژوهش توصیفی-تحلیلی و مقطعی حاضر بررسی ویژگی های روایت داستان در کودکان مبتلا به اختلال ویژه و غیرویژه زبانی با توجه به مقیاس های ساختار، محتوا و انسجام گفتمان روایتی است. به این منظور، دو گروه از کودکان مبتلا به اختلال ویژه و غیرویژه زبانی (هر گروه ۱۵ پسر) با دو گروه از کودکان طبیعی، به عنوان گروه کنترل (همتای زبانی و همتای سنی (هر گروه ۱۵ پسر))، مورد مقایسه قرار گرفتند. کودکان با استفاده از دو مجموعه از محرک های تصویری مسئله بنیاد به روایت داستان ترغیب شدند. یافته های پژوهش نشان داد که بین دو گروه مبتلا به آسیب زبانی، تفاوت آماری معناداری، ازلحاظ مقیاس های ساختار داستان، اطلاعات ارائه شده و انسجام وجود ندارد (۰۰۱/۰p> ). تفاوت بین دو گروه مبتلا به آسیب زبانی ویژه و گروه همتای زبانی، ازلحاظ طول داستان های روایت شده و میزان اطلاعات ارائه شده، ازنظر آماری معنادار بود (۰۰۱/۰p< ). با این حال، گروه مبتلا به آسیب غیرویژه زبانی با گروه همتای زبانی در مقیاس های کمتری تفاوت داشتند. نتایج پژوهش نشان می دهد که تاثیر مهارت های زبانی یکسان دو گروه به مراتب بیشتر از تاثیر توانایی های شناختی غیرکلامی متفاوت آنها بر مقیاس روایت شفاهی داستان است.

آسیب ویژه زبانی, آسیب غیرویژه زبانی, گفتمان روایتی