تهیه پلیمرهای خود ترمیم شونده با استفاده از نانوکپسو لها

اگرچه پلیمرها کاربردهای زیادی دارند اما تشکیل میکروترک یک مشکل جدی دراستفاده از پلیمرها و کامپوزیت های پلیمری محسوب می شود. ایجاد و انتشار این میکروترک ها موجب تخریب این مواد و کاهش عمر مفید ماد پلیمری ی شود. بنابراین تشخیص و تعمیر سریع این میکرو ترک ها برای جلوگیری از خطرات احتمالی لازم است.از آنجا که بهبود خاصیت ضد خوردگی سطوح فلزی درافزایش دوام اجزاء و ساختارهای فلزی از اهمیت ویژه ای برخورداراست، از پوشش های پلیمری به عنوان عاملبازدارنده روی سطوح فلزی استفاده می شود تا از خوردگی قطعات جلوگیری کند. مواد پلیمری خود ترمیم شونده یکی از پیشرف تهای دهه اخیردر زمینه تعمیر خودکار آسیب ها بوده و استفاده از آنها در بسیاری از تحقیقات مورد توجه قرار گرفته است. پلیمرهای خود ترمیم شونده پتانسیل بالایی در بساری از کاربردها ها داشته و موجب افزایش عمر مفید ساختارها و کاهش هزینه نگهداری می شود. این مواد قابلیت رهایش کنترل شده عوامل فعال را دارند. عوامل فعال در یک کپسول با پوسته نگهدارنده ذخیره شده و در ماتریس پلیمری قرار می گیرند. مزیت این کپسو لها کنترل رهایش عوامل فعال ترمیم کننده است. زمانی که پلیمر یا پوشش دچار آسیب یا ترک م یشود این عوامل در محل آسیب آزاد شده و موجب ترمیم خودکار سطوح می شوند. تحقیقات نشان می دهد که انتخاب و بهینه سازی مکانیزم ترمیم جهت دستیابی به بازده مطلوب ضروری است. در این کار ما به بررسی مروری روش های سنتز نانوکپسول، روش تهیه پلیمرهای خود ترمیم شونده و معایب استفاده از کپسول ها و افزودن آنها به پوشش می پردازیم