جبران خسارت های مادی و معنوی وارد بر مسافران هوایی در نظام حقوقی ایران با تاکید بر رویه قضایی

نخستین مقررات بینالمللی مسئولیت متصدی حمل هوایی در تاریخ ۱۲ اکتبر۱۹۲۹ معروف به کنوانسیون ورشو میباشد.این کنوانسیون پس از سپری شدن سالها توسط پروتکل ها و موافقتنامه های متعدد با اصلاحات فراوانی روبه رو شد. در این کنوانسیون کاستیها و نیز پراکندگی و ابهامات قانونی در زمینه ی مقررات بین المللی هوایی وجود داشته که میتوان به ناعادلانه بودن و پایین بودن سقف مسئولیت متصدی در برابر مسافر با توجه به تحولات اقتصادی اشاره نمود. از اینرو در۲۸ می۱۹۹۹، کنوانسیون راجع به یکنواخت کردن برخی مقررات حمل و نقل هوایی بینالمللی معروف به کنوانسیون مونترال مورد تصویب قرار گرفت.کنوانسیون مزبور در زمینه ی مبانی نظام مسئولیت متصدی قائل به نامحدود بودن مسئولیت در قبال مسافر می باشد. کنوانسیون ورشو و پروتکل های آن و کنوانسیون مونترال، نوع و میزان مسئولیت متصدیان حمل و نقل را در پروازهای داخلی و بین المللی تعیین کردهاند. مطابق آنها متصدیان حمل و نقل نمیتوانند علاوه بر قراردادهای مربوطه در این اسناد، قرارداد حمل و نقل جداگانه ای با فرستنده کالا یا مسافر منعقد نمایند لیکن آنها نمیتوانند شروطی را که ناقض کنوانسیونها باشد در این قراردادها وارد نمایند. شایان ذکر است دولت ایران در سال۱۳۵۴ به کنوانسیون ورشو و مقررات اصلاحی آن پیوسته است لیکن تاکنون به کنوانسیون مونترال که هدف آن روز آمد کردن و گسترش نظام تعهدات و مسئولیت متصدی در مورد زیانهای ناشی از حمل هوایی مسافر و لوازم شخصی و حمایت بیشتر از حقوق مسافرین می باشد را تصویب نکرده است. بیمه مسئولیت مدنی در قبال مسافران به وسیله مالکان، مدیران و اجاره کنندگان یا متصدیان هواپیماها و شرکتهای حمل و نقل هوایی مورد استفاده قرارمیگیرد برپایه این پوشش بیمه ای بیمه گران متعهدمی شوند غرامت حاصل ازصدمه جانی وارده به مسافرینی که دارای بلیت هستند مانند نقص عضوموقت نقص عضودایم و هزینه های درمانی ناشی ازحادثه سانحه منجر به فوت یا غیرآن را جبران کنند

Keywords:

خسارت معنوی , حمل و نقل هوایی , رویه قضایی , متصدی حمل و نقل