تبیین پارامتر های اثر گذار بر باز زنده سازی و احیاء بافت فرسوده شهری در رویکرد مشارکتی ساکنین (مطالعه موردی: منطقه یک شیراز)

یک توسعه شهری خودکفا در حالی پایدارخوانده می شود که علاوه بر حمایت از محیط زیست و ایجاد فرص تهای مناسب،قادر به ادامه فعالیت و تامین مالی خود بعد از حذف کمک های بیرونی باشد. یکی از راهکارهای اجرائی برای رسیدن به این هدف بهره گیری از مشارکت مردمی در توسعه های شهری بخصوص در نوسازی و بهسازی باف تهای فرسوده است. اگر بخواهیم تعریفی از بافت فرسوده ارائه دهیم می توان گفت قسمتی از بافت شهر است که وجود عوامل مختلف در آن، سبب کاهش ارزش کیفی و کمی زندگی شهروندان شده و با پایین آمدن ارزش های سکونتی، نوسازی و احیای بافت انجام نشده و ساکنان کم کم مهاجرت می کنند.بنابراین حضور ساکنان بومی در بافت و ارتقاء حساسیت آن ها نسبت به محل زندگ یشان یکی از فاکتورهای مهم برای بهسازی و نوسازی پایدار بافت های فرسوده است. با توجه به شعاری بودن اکثر پروژ ههای مشارکتی در ایران در بهسازی و نوسازی باف تهای فرسوده، برای ارتقاء این گونه پروژ هها به پروژه های مشارکتی محدود و پروژه های مشارکتی واقعی نیاز به بررسی و آموختن ازتجربه های موفق پروژ ههای بازسازی و بهسازی با رویکرد مشارکتی است . پژوهش حاضر با هدف تبیین و تحلیل عوامل موثر در باز زنده سازی و احیاء بافت های فرسوده شهری با رویکرد مشارکت مردمی در منطقه یک شیراز انجام شده است. پژوهش به لحاظ هدف از نوع کاربردی و به لحاظ نحوه ی جمع آوری داده ها از نوع پیمایشی بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر، شامل کلیه ساکنین در منطقه یک شیراز بودند. از بین جامعه ی آماری تعداد ۳۸۳ نفر به عنوان نمونه آماری و به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های پرسشنامه ای استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از t-test استفاده شد. نتایج بررسی (۰۵/۰ >p) نشان داد بازنده سازی و احیاء ابعاد اقتصادی، کالبدی، تجدید حیات محیطی و تجدید حیات اجتماعی می تواند در باززنده سازی و بازآفرینی منطقه یک شیراز تاثیردارد .

Keywords:

باززنده سازی , بافت فرسوده , منطقه یک شیراز.