اپیدمیولوژی جغرافیایی خودکشی (کامل و اقدام) در شهرستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مازندران در طی سال های ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۵: یک مطالعه اکولوژیک

چکیده زمینه و هدف: خودکشی یکی از بزرگ­ترین مشکلات پزشکی و اجتماعی جهان است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اپیدمیولوژی جغرافیایی خودکشی در شهرستان­های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مازندران طی سال­های ۹۵-۱۳۹۱ انجام شده است. مواد و روش ­ها: در این مطالعه اکولوژیک، اطلاعات با استفاده از چک­لیست گزارش ماهانه برنامه پیش­گیری از خودکشی در بیمارستان­های دانشگاه علوم پزشکی مازندران جمع­آوری گردید. همبستگی مکانی گروه­های سنی-جنسی خودکشی با استفاده از شاخص آماری Moran’s index(I) محاسبه گردید. داده­ها با استفاده از آمار توصیفی و  آزمون مجذورکای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته­ ها: تعداد ۳۷۶ مورد (۶۷/۱ درصد) خودکشی ­کامل و ۲۲۰۸۹ مورد (۳۳/۹۸ درصد) اقدام به خودکشی گزارش شده بود. از مجموع افرادی که خودکشی کردند، ۵/۶۸ درصد (۱۵۳۸۹ نفر) شهری و ۵/۳۱ درصد (۷۰۷۶ نفر) روستایی بودند. بیش­ترین تعداد اقدام به­خودکشی، از شهرستان آمل ۳۵۴۹ مورد (۰۷/۱۶ درصد) و بیش­ترین تعداد خودکشی­کامل از شهرستان ساری ۶۵ مورد (۲۹/۱۷ درصد) گزارش شده بود. در موارد خودکشی کامل، بیش­ترین روش خودکشی در شهرستان­ ساری و آمل استفاده از قرص برنج و در شهرستان گلوگاه و نوشهر حلق­آویز بوده است و در موارد اقدام به خودکشی نیز در شهرستان قائمشهر و آمل استفاده از داروهای اعصاب و روان بیش­ترین گزارش شده بود. نتیجه ­گیری: با توجه به الگوی جغرافیای، تعداد خودکشی (کامل و اقدام) در اکثر گروه­های سنی و جنسی در شهرهای پرجمعیت بیش­تر مشاهده شده بود. استفاده از روش مصرف قرص برنج در خودکشی ­کامل و روش­های خشن و کشنده در برخی از مناطق استان بالا بود. واژه ­های کلیدی: خودکشی­ کامل، اقدام، اپیدمیولوژی، مازندران، جغرافیایی

Keywords:

Completed suicide , Attempt , Epidemiology , Mazandaran , Geographical