امیرعلی خاک نشین - دانشگاه علوم پزشکی تهران
نرگس دباغی پور - دانشگاه علوم پزشکی تهران
محمد جواهریان - دانشگاه علوم پزشکی تهران
بهروز عطارباشی مقدم - دانشگاه علوم پزشکی تهران

زمینه و هدف: سندرم پیریفورمیس، یک اختلال عصبی عضلانی است که عمدتا در نتیجه اعمال فشار بر عصب سیاتیک توسط عضله پیریفورمیس ایجاد می­شود. این مطالعه مروری با هدف تعیین تحقیقات انجام گرفته در زمینه مداخلات فیزیوتراپی و مقایسه میزان اثربخشی آن­ها بر علائم بیماران مبتلا به سندرم پیریفورمیس انجام گرفت. مواد و روش­ها: در مطالعه مروری حاضر، مقالات مرتبط با تاثیر درمان­های فیزیوتراپی در سندرم پیریفورمیس در پایگاه­های اطلاعاتی PubMed، Scopus و Web of Science در بازه زمانی ۱۹۸۰ تا آگوست ۲۰۲۰ میلادی جستجو شد. از کلمات کلیدی سندرم پیریفورمیس، درمان دستی، کشش عضلات و الکتروتراپی به عنوان کلیدواژه استفاده شد. به علاوه منابع موجود در مقالات نیز مورد استفاده قرار گرفتند. پس از مطالعه ۷۵۲ مقاله احتمالی و حذف موارد غیر مرتبط در نهایت ۱۰ مقاله کارآزمایی بالینی انتخاب شدند. یافته­ها: بررسی مطالعات نشان می­دهد که استفاده از تکنیک­های درمان دستی و کشش دارای تاثیرات مثبتی بر کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی مفصل ران بیماران می­باشد. اگرچه به دلیل کم بودن تعداد مطالعات انجام شده در حیطه الکتروتراپی شامل استفاده از لیزر کم توان و شاک ویو، نمی­توان یک جمع بندی قطعی از تاثیرات این روش درمانی در بهبود درد و عملکرد بالینی بیماران ارائه داد. نتیجه­گیری: به کار گیری تکنیک انرژی عضلانی همراه با اعمال کشش در عضله پیریفورمیس و عضلات ناحیه لگن می­تواند منجر به بهبود درد، کاهش ناتوانی و افزایش دامنه حرکتی مبتلایان به سندرم پیریفورمیس شود. واژه­های کلیدی: سندرم پیریفورمیس، فیزیوتراپی، تکنیک انرژی عضلانی، کشش، الکتروتراپی

Piriformis syndrome, Physiotherapy, Muscle energy Technique, Stretch, Electrotherapy, سندروم پیریفورمیس, فیزیوتراپی, تکنیک انرژی عضلانی, کشش, الکتروتراپی