بررسی فراوانی خود درمانی و عوامل موثر بر آن در دانش جویان و جوانان هم سال شهر بوکان در سال ۱۳۹۵: یک مطالعه توصیفی

زمینه و هدف: خود درمانی به عنوان معمول­ترین شکل خود مراقبتی تلقی می­شود که می­تواند سلامتی افراد مختلف جامعه مخصوصا دانش­جویان که در محیطی مستعدتر جهت مصرف داروها هستند را به خطر بیاندازد. مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی خود درمانی و عوامل موثر بر آن در دانش­جویان و جوانان هم­سال شهر بوکان  در سال ۱۳۹۵ انجام شده است. مواد و روش­ها: در این پژوهش توصیفی، ۶۰۰  نفر از دانش­جویان و افراد هم­سال غیر دانشجو شهر بوکان در سال ۱۳۹۵ به صورت مساوی به روش نمونه گیری خوشه ای و تصادفی ساده انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسش نامه پژوهش گر ساخته بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری t مستقل و مجذور کای استفاده شد. یافته­ها: میانگین و انحراف معیار سنی دانش­جویان و افراد هم­سال به ترتیب ۱۰/۳ ± ۴۰/۲۱ و ۳۹/۳ ± ۴۴/۲۳ سال بود (۱۲۲/۰ P=). نتایج نشان داد که بین دو گروه از نظر میزان مصرف خود سرانه دارو تفاوت معنی­دار آماری وجود ندارد (۴۴۸/۰ P=). هم­چنین بیش­ترین داروهای مصرفی در کل افراد شرکت کننده در مطالعه، استامینوفن، قرص سرماخوردگی و آنتی بیوتیک­ها بودند. عدم لزوم مراجعه به پزشک، نداشتن وقت جهت مراجعه به مراکز درمانی و مهم تلقی نکردن بیماری از شایع ترین علل خود درمانی گزارش شده بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که مصرف خودسرانه انواع داروها بالاست، لذا تدوین برنامه­های آموزشی و پیش­گیری جهت کاهش این رفتار نامناسب و گنجاندن آن در برنامه­های آتی سازمان­های مربوطه می تواند کارآمد باشد. واژه­های کلیدی: خود درمانی، دانش­جویان، افراد هم­سال، بوکان

Keywords:

Self-medication , Students , Peer group , Boukan , خود درمانی , دانش­جویان , افراد هم­سال , بوکان