فرشاد احمدی - ۱- دانشجوی دکتری، گروه مهندسی منابع آب، دانشکده مهندسی علوم آب، دانشگاه شهید چمران اهواز
فریدون رادمنش - - استادیار گروه مهندسی منابع آب، دانشکده مهندسی علوم آب، دانشگاه شهید چمران اهواز
رسول میرعباسی نجف آبادی - ۳- استادیار گروه مهندسی آب، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شهرکرد

تغییر اقلیم و افزایش متوسط درجه حرارت هوا یکی از مسائل مهم زیست محیطی بشر به حساب می­آید که در سال­های اخیر مطالعات زیادی در مورد آن انجام شده است. در این مطالعه روند متوسط درجه حرارت هوای منطقه نیمه جنوبی ایران در مقیاس ماهانه و سالانه با استفاده از آزمون ناپارامتری من- کندال موردبررسی قرار گرفت. داده­های مورداستفاده اطلاعات دمای ۱۴ ایستگاه سینوپتیک، در دوره آماری ۲۰۱۰-۱۹۷۱ می­باشند. به منظور تخمین شیب خط روند، از روش تخمین­گر شیب سن استفاده شد. نتایج نشان داد که در مقیاس سالانه، یازده ایستگاه (۷۹ درصد ایستگاه­های منتخب) از ۱۴ ایستگاه موردبررسی، روند افزایشی معنی­دار را تجربه کرده­اند و فقط دو ایستگاه­ (بیرجند و چابهار) افزایش معنی­دار در سری­های درجه حرارت هوا نداشتند. ایستگاه شهرکرد روند کاهشی (غیر معنی دار) نشان داد. بیشترین نرخ افزایش دما در مقیاس سالانه مربوط به ایستگاه کرمان با شیب (°C/Year) ۰۶۱/۰ بود. در مقیاس ماهانه، تعداد ماه­ها با روند افزایشی ۱۳ برابر تعداد ماه­ها با روند کاهشی بود. به جز ایستگاه­های بیرجند، چابهار و شهرکرد که تلفیقی از روند­های مثبت و منفی را تجربه کرده­ بودند، سایر ایستگاه­ها فقط روند افزایشی را نشان دادند. ماه­های فوریه و نوامبر نیز به ترتیب بیشترین (تمامی ایستگاه­ها) و کمترین (۷ ایستگاه) تعداد ایستگاه با روند افزایشی معنی­دار را داشته­اند.

آزمون من- کندال, ایران, خودهمبستگی, درجه حرارت هوا, روند, شیب سن