فاطمه کاراندیش
علی شاهنظری

مطالعه در قالب یک طرح بلوک کامل تصادفی با سه تیمار آبیاری کامل و آبیاری ناقص ریشه در دو سطح ۷۵ و ۵۵ درصد آبیاری کامل و با سه تکرار جهت ارزیابی روش­های کریجینگ، کوکریجینگ و میانگین متحرک وزنی در تعیین توزیع مکانی هدایت الکتریکی خاک صورت گرفت. مقادیر هدایت الکتریکی خاک به عنوان مهمترین معیار شوری خاک با استفاده از سنسورهای Decagon ۵TE اندازه­گیری شد. سپس با استفاده از رابطه استخراج شده بین میزان رطوبت و هدایت الکتریکی خاک، و بر اساس داده­های رطوبت بدست آمده با استفاده از شبکه منظم سنسورهای IDRGSMST۲، پهنه­بندی هدایت الکتریکی در محدوده ریشه در تمام تیمارها انجام شد. نتایج آنالیز واریوگرام­ها نشان داد که میزان شعاع تاثیر در تمام تیمارها بیشتر از حداکثر فاصله مکانی بین داده­های مشاهده­ای بود. مقایسه مقادیر مشاهده­ای و برآورد شده هدایت الکتریکی با استفاده از روش­های زمین­آمار و بر اساس شاخص­های جذر میانگین مربعات خطا (RMSE)، میانگین خطای مطلق (MAE)، میانگین خطای انحراف (MBE) و  شاخص همخوانی (d)، در این مطالعه نشان داد که همخوانی خوبی بین مقادیر دو سری داده مذکور وجود داشته است. نتایج آزمون دانکن در سطح احتمال ۵% نشان داد که میزان شاخص­های ارزیابی در روش کریجینگ در تمام تیمارها در حد معنی­داری کمتر از سایر روش­ها بوده و روش کوکریجینگ در رتبه دوم قرار دارد. همچنین اختلاف معنی­داری در نتایج روش کوکریجینگ با لحاظ نمودن همزمان هدایت الکتریکی با یکی از متغیرهای دما و رطوبت به عنوان ورودی مدل، وجود نداشت.

آبیاری ناقص ریشه, پیوستگی مکانی, کریجینگ, کوکریجینگ, هدایت الکتریکی خاک