تاثیر سه رژیم غذایی بر طول مراحل رشد و نمو و تخم گذاری کنه ی شکارگر Amblyseius herbicolus (Acari: Phytoseiidae) در شرایط آزمایشگاه

Publish Year: 1389
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 106

This Paper With 18 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JESI-30-1_008

تاریخ نمایه سازی: 25 دی 1401

Abstract:

کنه ی شکارگر Amblyseius herbicolus Chant از خانواده ی Phytoseiidae از درختان توت آلوده به کنه ی تارتن دولکه ای Tetranychus urticae Koch و تریپس توت Pseudodendrothrips mori (Niwa) در استان گیلان جمع آوری شده است. طول مراحل رشد و نمو و تخم گذاری این کنه ی شکارگر با تغذیه از کنه ی تارتن دولکه ای، تریپس توت و دانه ی گرده ی خرما به عنوان یک منبع غذایی جایگزین در آزمایشگاه در دمای ۱ ± ۲۶ درجه ی سلسیوس، طول دوره ی نوری۱۰ :۱۴ (تاریکی: روشنایی) و رطوبت نسبی ۵ ± ۷۵ درصد با استفاده از روش برگ های بریده ی مرکبات درون ظروف پتری بررسی شد. نتایج نشان داد که کوتاه ترین طول دوره ی پیش از بلوغ (روز) ماده های این شکارگر با تغذیه از تریپس توت (۱۹/۰ ± ۸۶/۴) و کنه ی تارتن دولکه ای (۱۵/ ۰± ۲۶/۵) و بیش ترین آن با تغذیه از دانه ی گرده ی خرما (۲۱/۰ ± ۴۶/۷) می باشد. بیش ترین میانگین تعداد تخم های گذاشته شده با تغذیه از تریپس توت (۸۵/۱ ± ۲/۴۸) و سپس کنه ی تارتن دولکه ای (۹/۱ ± ۲/۳۶) و کم ترین آن با تغذیه از دانه ی گرده ی خرما (۷۲/۱ ± ۱۳/۱۹) به دست آمد. بیش ترین طول دوره ی تخم ریزی (روز) با تغذیه از تریپس توت (۵۱/۰ ± ۸۶/۲۰) و کنه ی تارتن دولکه ای (۱۹/۰ ± ۳۳/۲۰) و کم ترین آن با تغذیه از دانه ی گرده ی خرما (۹۷/۰ ± ۰۶/۱۶) حاصل شد. کم ترین طول دروه ی پس از تخم ریزی (روز) با تغذیه از کنه ی تارتن دولکه ای (۱۹/۰ ± ۱۳/۳)، دانه ی گرده ی خرما (۲۸/۰ ± ۷۳/۴) و تریپس توت (۲۷/۰ ± ۶/۵) به دست آمد. میانگین بالاترین طول یک نسل (تخم تا تخم) کنه ی شکارگر با تغذیه از دانه ی گرده ی خرما (۲۱/۰ ± ۸۶/۹ روز)، تریپس توت (۲۱/۰ ± ۱۳/۷ روز) و کنه ی تارتن دولکه ای (۱۶/۰ ± ۸۶/۶ روز) محاسبه شد. با توجه به نتایج به دست آمده، کنه ی شکارگر A. herbicolus در گروه شکارگرهای عمومی قرار می گیرد. امکان استفاده از گرده ی خرما به عنوان غذای جایگزین در هنگام عدم دسترسی به غذای اصلی وجود دارد.