اولویت بندی مولفه های توسعه ی پایدار در راستای احیاء بافت های تاریخی (مطالعه موردی: محله سنگ سیاه شیراز)

بافت های تاریخی حاصل سال ها تعامل جامعه انسانی با محیط طبیعی می باشند و گنجینه ای گرانبها از دستاوردهای همزیستی انسان و طبیعت را در خود گرد آورده اند. جریان صنعتی شدن جوامع انسانی همراه با حذف وابستگی انسان به محیط طبیعی و قدرت گرفتن تکنولوژی در عرصه حیات انسان، چهره شهرها و مسیر حیات و توسعه آنها را به کلی دگرگون ساخت. بافت تاریخی، منطقه تاریخی و یا منطقه میراث فرهنگی بخشی از یک شهر است که در آن ساختمان ها و بناها و آثار ارزشمند معماری و تاریخی وجود دارد. بافت تاریخی در برخی کشورها تحت حمایت قانونی قرار می گیرد و از آن محافظت می شود. بافت تاریخی شهر ممکن است با مرکز شهر منطبق باشد یا نباشد. همچنین ممکن است بافت تاریخی با بافت تجاری، بافت اداری یا بافت فرهنگی هنری شهر منطبق باشد یا این که از آنها متمایز باشد. پژوهش حاضر از منظر هدف کاربردی و از بعد ماهیت و روش، توصیفی و از حیث زمانی از نوع تحقیقات مقطعی به شمار می آید.. اولویت بندی این مولفه ها در راستای احیاء بافت های تاریخی محله سنگ سیاه شیراز شهر شیراز از نگاه متخصصین این حوزه در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این بررسی نشان می دهد عوامل اجتماعی- فرهنگی با وزن ۵۱۹%، عوامل اقتصادی با وزن ۴۹۱% و عوامل زیست محیطی ۴۴۲% به ترتیب دارای بیشترین وزن در اثرگذاری توسعه پایدار در بافت تاریخی محله سنگ سیاه شیراز را دارند.

Keywords:

احیاء بافت های تاریخی , توسعه پایدار , محله سنگ سیاه , شهر شیراز