نانوالیاف آمیخته های پلی یورتان-پلیمرهای طبیعی برای کاربرد به عنوان زخم پوش های الکتروریسی شده

پوست به ­عنوان اولین سد دفاعی در برابر ورود عوامل بیماری­ زا به بدن، در صورت ایجاد زخم در آن، طی چهار مرحله هموستاز، التهاب، تکثیر و بازسازی به بهبود زخم کمک می ­کند. امروزه زخم­ پوش های مختلفی در راستای کمک به سامانه ایمنی بدن برای بهبود سرعت و کیفیت ترمیم زخم معرفی شده اند. از زخم ­پوش های مرسوم می توان به اسفنج ­ها و الاستومرهای پلی ­یورتان (PU)، هیدروکلوئیدها، هیدروژل­ ها، فیلم های نیمه­ تراوا، زخم ­پوش های آلژینات و نانوالیاف پلیمری الکتروریسی­ شده اشاره کرد. زخم ­پوش های برپایه نانوالیاف پلیمری به ­دلایلی از جمله شباهت به ماتریس برون­ سلولی (ECM)، امکان چسبندگی سلولی مطلوب، نسبت سطح به حجم زیاد، امکان تبادل گاز، تامین مواد مغذی و کنترل تبخیر مایعات مورد توجه فراوانی قرار گرفته اند. تاکنون در پژوهش های مختلف، استفاده از پلی­ یورتان­ های الکتروریسی­ شده برای تهیه زخم­ پوش ها گزارش شده است. با وجود این، نتایج مطالعات در زمینه طیف گسترده زخم ­پوش ها نشان داده است که تقریبا هیچ نوع پلیمری به­ تنهایی قابلیت ترمیم زخم های متفاوت را ندارد. بدین منظور، پلیمرهای طبیعی به­ دلیل خواصی نظیر فعالیت زیستی مطلوب، زیست ­سازگاری و زیست­ تخریب­ پذیری در کنار پلی­ یورتان ­ها با خواص فیزیکی و مکانیکی مطلوب استفاده شده ­اند. در این مقاله، پس از معرفی سازوکار بهبود زخم و تشریح ویژگی های زخم ­پوش ایده ­آل به معرفی نانوالیاف آمیخته­ های پلی ­یورتان-پلیمرهای طبیعی برای استفاده به ­عنوان زخم ­پوش های الکتروریسی­ شده پرداخته می شود.

Keywords:

نانوالیاف , الکتروریسی , پلی یورتان , پلیمرهای طبیعی , زخم پوش