علی صابری ورزنه - دکتری، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران
محمود نادری - استاد، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران

یکی از عوامل کلیدی که باعث افت مقاومت چسبندگی بین ملات های تعمیری و بستر بتنی می گردد، تراکم نامناسب لایه تعمیری در هنگام اعمال روی بتن می باشد. با توجه به اینکه تراکم تاثیر مستقیم بر چسبندگی سطح مشترک دو لایه دارد، لذا عدم تراکم مناسب باعث به وجود آمدن حفرات ریز بین دو لایه شده و در نتیجه موجب افت مقاومت چسبندگی می گردد. لذا در این مقاله با به کارگیری آزمون های نیمه مخرب "پیچش" و "کشیدن از سطح"، با اعمال فشارهای اولیه به مدت ۲۴ ساعت روی ملات اعمال شده بر بستر بتنی، تاثیر فشارها بر چسبندگی برشی و کششی بین لایه تعمیری و بتن مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین تاثیر یک هفته عمل آوری بر جمع شدگی ملات های تعمیری ارائه گردیده است. در ادامه نیز با استفاده از آزمون های درجای "پیچش" و "کشیدن از سطح"، مقاومت فشاری درجای ملات های تعمیری ارزیابی شده است. در این خصوص اقدام به رسم نمودارهای کالیبراسیون بین آزمون های آزمایشگاهی و آزمون های نیمه مخرب گردید و معادلات خطی جهت تبدیل نتایج حاصل از آزمون های نیمه مخرب به مقاومت فشاری ملات ها ارائه شده است. برای بررسی ترک ها و تنش های به وجود آمده در ملات ها، از نرم افزار ABAQUS استفاده شد. نتایج حاصله بیانگر افزایش مقاومت چسبندگی برشی و کششی حاصل از آزمون های "پیچش" و "کشیدن از سطح" بین ملات تعمیری و بستر بتنی با اعمال فشارهای اولیه می باشد. اعمال پیش فشار ۵/۰ کیلوگرم بر سانتی مربع روی ملات سفت نشده باعث افزایش مقاومت چسبندگی برشی و کششی بین لایه تعمیری و بتنی در سن ۹۰ روز به ترتیب برابر ۹/۳۶ و ۴/۳۱ درصد گردیده است. همچنین رابطه خطی با همبستگی بالا بین قرائت های به دست آمده از آزمون های فوق با مقاومت فشاری ملات های تعمیری مشاهده گردید.

جمع شدگی, تراکم, آزمون های درجا, چسبندگی, آباکوس