سولماز الوندی
مجید محمودعلیلو

هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه هیجان خواهی و عوامل شخصیتی رانندگان پرخطر و عادی میباشد . بدین منظور ۶۳ نفر از رانندگان (پرخطر ۳۱ نفر و عادی ۳۲ نفر) از شهر تبریز در سال ۱۳۹۲-۹۳ انتخاب شده استروش. تحقیق از نوع علی/ مقایسهای و انتخاب نمونه به طور در دسترس بود. پرسشنامه ها شامل هیجان خواهی زاکرمن ۱۹۷۸ (فرم کوتاه ۴۰ سئوالی) و عوامل شخصیتی پنج عاملی نئو ۱۹۹۲ (فرم کوتاه ۶۰ سئوالی) که شامل روان رنجورخوئی N، برونگرایی E، گشودگی به تجربه O، توافقگرایی A و وظیفهشناسی یا با وجدان بودن C بوده و داده های بدست آمده بصورت تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) با ابزار SPSS ۱۸ آنالیز شده است. نتایج بدست آمده نشان میدهد که بین ویژگیهای شخصیتی و هیجانخواهی رانندگان پرخطر و عادی در سه شاخص از آزمون نئو تفاوت معناداری وجود دارد. بدین ترتیب که میانگین شاخص روان رنجورخوئی در رانندگان پرخطر بیشتر از رانندگان عادی و شاخص برونگرایی و با وجدان بودن در رانندگان پرخطر کمتر از رانندگان عادی بوده و در دو شاخص گشودگی و تجربه و توافقگرائی تفاوت معناداری بین رانندگان پرخطر و عادی یافت نشد. همچنین تفاوت معناداری بین هیجانخواهی رانندگان پرخطر و عادی وجود داشت بدین صورت که هیجان خواهی رانندگان پرخطر بیشتر از رانندگان عادی بود.

هیجان خواهی، عوامل شخصیتی، رانندگی پرخطر