تبیین نقش توسعه گردشگری معنوی بر ارتقا رشد معنوی کودکان

زندگی بشر امروز به دلیل قرارگرفتن در معرض هجوم انواع اطلاعات، دلهره و اضطراب دنیای مجازی از واقعیت و آرامش دور شده است. بسیاری از اندیشمندان بر این نکته تاکید دارند که مدرنیسم با برتری دادن جسم بر روح، هماهنگی و یکپارچگی انسان را با جهان هستی از بین برده است و او را از معنویت دورساخته است. انسان ها همواره در جستجوی شناخت و درک بهتر از خویشتن و هستی بوده و از شیوه های گوناگون برای این مهم استفاده نمودهاند. گردشگری و به طور خاص گردشگری معنوی نیز از جمله روش هایی است که امروزه برای آن، کارکردهایی در زمینه دست یابی به معنویت و ایجاد آرامش، بیان می شود. رشد معنوی یکی از ابعاد مهم سلامت است که رشد وتکامل آن باید از سنین کودکی آغاز شود. هدف پژوهش حاضر نیز بررسی تاثیر گردشگری معنوی بر رشدمعنوی کودکان است. این تحقیق به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش اجرا، اسنادی است. نتایج نشان داد آنچه موجب ایجاد نقطه اتصال بین معنویت و گردشگری می شود، وجود هوش معنوی در آدمی است. این هوش از کودکی در انسان وجود دارد و نیازمند توجه و رشد است و گردشگری همچون یکی از ابزارهای تسهیل گر در جهت عملکرد هرچه موثرتر هوش معنوی عمل می کند. همچنین نتایج نشان داد اگر گردشگری معنوی را در وسیع ترین تعریف آن مبنی بر این که هرنوع گردشگری می تواند معنوی باشد در نظر بگیریم، به این دلیل که در این نوع گردشگری نیز یک منفعت معنوی نصیب گردشگر می شود در این صورت این نوع گردشگری در فهم مفاهیم انتزاعی حاصله از گردشگری مثل ارامش، بخشش و ... به کودک کمک خواهد کرد و اگر گردشگری معنوی را در معنای فلسفی آن درنظر بگیریم، گردشگری می تواند در فهم و جستجو برای پاسخ به پرسشهای هستی شناسانه کودک اثر گذار باشد.