نازنین مقدادی - دانشجوی دکتری، گروه آسیب شناسی و بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
علی یلفانی - دانشیار، گروه آسیب شناسی و بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
هومن مینونژاد - استادیار، گروه آسیب شناسی و حرکت اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

مقدمه: آسیب های شانه در ورزشکاران تنیس روی میز و سایر ورزش هایی که اندام فوقانی بالاتر از سطح شانه فعالیت می کند، بسیار شایع است. از طرف دیگر، عملکرد ضعیف یا نامناسب عضلات شانه، با بروز آسیب ارتباط دارد. هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه سطح فعالیت عضلات منتخب کمربند شانه ای بازیکنان تنیس روی میز حرفه ای در دو گروه سالم و دارای سندرم گیرافتادگی شانه در حین اجرای ضربه Forehand topspin بود.مواد و روش ها: ۳۰ بازیکن تنیس روی میز حرفه ای مرد ۲۰ تا ۲۸ ساله به صورت هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه با و بدون ابتلا به سندرم گیرافتادگی شانه قرار گرفتند (هر گروه ۱۵ نفر). سپس فعالیت سطحی عضلات منتخب کمربند شانه ای در حین انجام ضربه Forehand topspin، از سمت غالب اندام فوقانی نمونه ها ثبت گردید.یافته ها: سطح فعالیت عضله سراتوس انتریور (۰۰۷/۰ = P) و سوپرااسپیناتوس (۰۰۱/۰ = P) در گروه مبتلا نسبت به گروه سالم کاهش معنی داری داشت. سطح فعالیت عضله تراپزیوس فوقانی نیز در گروه مبتلا نسبت به گروه سالم افزایش معنی داری را نشان داد (۰۹۰/۰ = P). در همین راستا، تفاوت معنی داری بین دو گروه در سطح فعالیت عضلات تراپزیوس تحتانی (۳۰۱/۰ = P)، دلتوئید قدامی (۳۱۴/۰ = P) و دوسر بازویی (۲۹۱/۰ = P) مشاهده نشد.نتیجه گیری: بیماران دارای علایم گیرافتادگی شانه، سطح فعالیت غیر طبیعی را در عضلات این ناحیه هنگام اجرای ضربه Forehand topspin نشان می دهند. نتایج به دست آمده، این تئوری را که گیرافتادگی شانه ممکن است با تغییر در سطح فعالیت عضلات اسکاپولوتوراسیک و گلنوهومرال مرتبط باشد، تصدیق می کند.

الکترومایوگرافی, سندروم گیرافتادگی شانه, تنیس