علیرضا طاهری - Lecturer, School of Rehabilitation Sciences, Isfahan University of Medical Sciences, Iran
سعید فرقانی - Assistant professor, Musculoskeletal Research Centre, School of Rehabilitation Sciences, Isfahan University of Medical Sciences, Iran
جعفر زراعت دوست - Educational staff, School of Rehabilitation Sciences, Isfahan University of Medical Sciences, Iran

چکیدهمقدمه: این مطالعه با هدف تعیین عوامل تسهیل کننده و بازدارنده یادگیری مهارت های عملی از دیدگاه دانشجویان سال سوم به بعد رشته های توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی از نوع مقطعی می باشد که کلیه دانشجویان سال سوم به بعد رشته های ارتوپدی فنی، فیزیوتراپی، گفتاردرمانی و کاردرمانی جهت ورود به مطالعه انتخاب شدند و پرسش نامه محقق ساخته که حاوی ۶۲ سوال در خصوص عوامل تسهیل کننده و بازدارنده موثر بر یادگیری مهارت های عملی بود استفاده گردید. سوالات  به ۸ حیطه تقسیم و بر مبنای مقیاس لیکرت و از کاملا موافقم= ۵ تا کاملا مخالفم = ۱ امتیازبندی گردید.  داده ها در نرم افزار spss  توسط آزمون های توصیفی و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: ۱۰۰ دانشجوی سال سوم به بعد با میانگین سنی   ۸/.± ۲/۲۲ سال مورد مطالعه قرار گرفتند. در حیطه عوامل تسهیل کننده آموزش مهارت های عملی، دانشجویان بیشترین موافقت (انتخاب گزینه کاملا موافقم و موافقم) را با حیطه ویژگی های تسهیل کننده مربیان (۸۵%)  و ارتباط بین مربی و دانشجو (۸۵%) بیان نمودند. در حیطه عوامل بازدارنده، دانشجویان بیشترین موافقت را با حیطه امکانات  ضعیف موجود بیمارستانی و دانشگاهی (۷۶%) بیان نمودند.نتیجه گیری: مهم ترین حیطه تسهیل کننده آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان، ویژگی ها و معیارهای خوب مربیان بود. لذا برنامه ریزی در جهت بکارگیری اساتید مجرب و آموزش های مداوم  مربیان کم تجربه توصیه می گردد. مهم ترین حیطه بازدارنده آموزش بالینی ، عدم امکانات لازم در بخش ها و کلینیک ها بود. در نتیجه چنان چه کمبود امکانات و تجهیزات لازم در محیط بالینی را با یک برنامه ریزی مناسب جبران نماییم در کارآمد کردن دانشجویان تاثیر بسزایی خواهد داشت.کلیدواژه ها: مهارت های عملی، دانشجوی توانبخشی، عوامل تسهیل کننده، عوامل بازدارنده